“Περί Απεργίας” – Σκέψεις ενός πολίτη

Αντιγράφω από την γνωστή ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια ΒίκιΠαιδεία,

«Η απεργία αποτελεί μέσο έκφρασης του δικαιώματος της συνδικαλιστικής ελευθερίας και μέσο άσκησης πίεσης εργαζομένων σε σχέση εξηρτημένης εργασίας κατά των εργοδοτών τους και κατά του κράτους όταν το τελευταίο λειτουργεί ως εργοδότης.
Πρόκειται για την μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία. Οι απεργίες έγιναν αρχικά σημαντικές κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, όταν η μαζική εργασία έγινε σημαντική στα εργοστάσια και τα ορυχεία. Στις περισσότερες χώρες ετέθησαν γρήγορα εκτός νόμου, καθώς οι εργοστασιάρχες είχαν κατά πολύ
μεγαλύτερη πολιτική εξουσία απ’ ότι οι εργάτες. Οι περισσότερες δυτικές χώρες νομιμοποίησαν εν μέρει την απεργία στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα ή στις αρχές του εικοστού.
Οι απεργίες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις να αλλάξουν πολιτικές ή ακόμα για να ρίξουν μια κυβέρνηση. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι αυτό της απεργίας των ναυπηγείων του Γκντανσκ που καθοδηγήθηκε από τον Λεχ Βαλέσα. Η απεργία αυτή ήταν μια σημαντική απεργία στην πάλη για δημοκρατική
ελευθερία στην Πολωνία, και επίσης ένα σημαντικό ορόσημο στο δρόμο για την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη.

Η τακτική της απεργίας έχει πολύ μεγάλη ιστορία. Περίπου στο τέλος της 20ης δυναστείας, υπό την εξουσία του Φαραώ Ραμσή Γ’ στην Αίγυπτο, δηλαδή περίπου 3500 χρόνια πριν, οι εργάτες της βασιλικής νεκρόπολης οργάνωσαν την πρώτη γνωστή απεργία ή εργατική εξέγερση στην ιστορία. Το γεγονός καταγράφηκε με λεπτομέρειες σε έναν πάπυρο της εποχής, που διατηρήθηκε, και βρίσκεται σήμερα στο Τορίνο.»

Το προσδοκώμενο λοιπόν που προκύπτει, αν δεχτούμε τον πιο πάνω προσδιορισμό της «απεργίας» (1), είναι σε κάθε περίπτωση, καλλίτερες συνθήκες (εργασιακές και οικονομικές) για τους εργαζόμενους από τους κάθε μορφής εργοδότες τους.

Οι λόγοι που οδηγούν δίκαια τους εργαζόμενους σε απεργιακές κινητοποιήσεις:
1. Αμοιβές μικρότερες από το κόστος ζωής του εργαζόμενου. Η αμοιβή ενός εργαζόμενου δεν μπορεί, ούτε ηθικά (σε σχέση με τους εργοδότες) αλλά ούτε και νομικά (σε σχέση με το κράτος) να είναι ίση και μικρότερη από αυτό που ορίζεται σαν «κόστος διαβίωσης».

2. Εργασιακές συνθήκες Ανθυγιεινές και Επικίνδυνες. Κανείς δεν εργάζεται από «κέφι». Ο εργαζόμενος πηγαίνοντας στον χώρο της εργασίας του έχει κατά νου τις υποχρεώσεις του απέναντι στην Κοινωνία, την Σύζυγο, τα Παιδιά, τα Έξοδα του σπιτιού και στην Στοχοποίηση ενός Καλλίτερου Αύριο. Αυτό σημαίνει ότι «οι συνθήκες εργασίας του» δεν μπορούν να παρεμβαίνουν με αρνητικό τρόπο, ούτε οργανικά (Υγεία-Ασφάλεια), ούτε συναισθηματικά (Ψυχική Υγεία) στην διαδικασία της ζωής του.

3. Έλλειψη Ασφάλισης του εργαζόμενου για λόγους Υγείας και συνταξιοδότησης. Οι άνθρωποι δεν είμαστε Άφθαρτοι και με αυτήν την έννοια προβλέπουμε για τις δύσκολες στιγμές που θα συναντήσουμε στην ζωή μας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας «πιει το αίμα», αφαιρώντας μας παράλληλα την δυνατότητα μετάγγισης (την Κοινωνική Ασφάλιση) για δικό του όφελος.

4. Η υπερβολική φορολόγηση με Άμεσους και Έμμεσους φόρους. Δεν αμφισβητείται το γεγονός, ότι στους μισθούς των εργατών γίνονται παρακρατήσεις που αφορούν σε φόρους με τους οποίους το κράτος μεριμνά για τους πολίτες του. Αργότερα ανακάλυψαν τον ΦΠΑ και τους έμμεσους φόρους. Αυτό για δυο λόγους, πρώτα γιατί δεν τους αρκούσαν «τα κουκιά» για την διαχείριση των κρατικών εξόδων (πολύ-έξοδος κρατικός μηχανισμός) και στην συνέχεια δεν ήθελαν να πάρουν το πολιτικό κόστος (να χάσουν δλδ ψηφοφόρους) αυξάνοντας την άμεση φορολόγηση (φορολόγηση στην πηγή), γιατί έτσι θα μπορούσε και ο πιο αγράμματος να καταλάβει πόσο ακριβά του στοιχίζει το Κράτος (ακόμα κι όταν δεν καταφέρνει να είναι ανταποδοτικό όπως οφείλει). Σήμερα δεν είναι απαραίτητο νάχεις κάποιο εισόδημα για να απαιτήσει από εσένα το κράτος φόρους.
Το κράτος, την ίδια στιγμή που δηλώνει ότι στους κόλπους του έγιναν υπεξαιρέσεις σε ύψος εσχάτης 2 προδοσίας, αντί να βρει και να τιμωρήσει τους υπαίτιους δημεύοντας κλεμμένες περιουσίες και εξορίζοντας τους,θεωρεί αυτονόητο, ότι αφού δεν ολοκλήρωσες η δεν έβαλες τέλος στην ανούσια (για το κράτος) ζωή σου,
του οφείλεις σαν μονάδα, μέρος από αυτά που του λείπουν… Και αυτό, γιατί μόνος σου δεν μπορείς να αντιδράσεις.

5. Μη ανταποδοτικές υποχρεώσεις για τον εργαζόμενο και την Κοινωνία. Τέτοιες είναι όλες οι Υποχρεωτικές Εισφορές προς το Κράτος που δεν τελεσφορούν για τον εργαζόμενο. Για παράδειγμα αν τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την Ιατροφαρμακευτική κάλυψη η την Σύνταξη του ασφαλισμένου, για
ποιο λόγο να είναι υποχρεωτική, η ύπαρξή τους… Θα μπορούσε ο καθένας μας να κάνει αυτασφάλιση σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση με πολύ μικρότερο κόστος και πολλά περισσότερα οφέλη, αυτό ας είναι υποχρεωτικό.

Οι Μέτοχοι μιας Απεργίας
Μέτοχοι μιας απεργίας μπορούν και οφείλουν να είναι όλοι όσοι εργάζονται και δεν απολαμβάνουν το ισότιμο της προσφοράς τους. Δλδ Ιδιωτικοί, Δημόσιοι και Κρατικοί υπάλληλοι, οι Αυτοαπασχολούμενοι, όπως επίσης και οι Έμποροι. Οι τελευταίοι που δεν συμπεριλαμβάνονται στον ορισμό της εγκυκλοπαίδειας, δεν άνηκαν ανέκαθεν στις
ομάδες που διαμαρτύρονταν κι αυτό, γιατί ήταν μια κατηγορία εύπορων εργαζομένων που στερούντο κάθε λόγο συμμετοχής σε μια απεργία. Με την εξέλιξη όμως των κοινωνιών και της διεθνούς πλέον οικονομίας, κατέληξαν να είναι αυτοχρηματοδοτούμενοι εργάτες των οποίων το εισόδημα εποφθαλμιάτε βάρβαρα από το αχόρταγο Κράτος.

Η αντίδραση των Ισχυρών.
Η διαφορά ανάμεσα στην νόμιμη και την παράνομη απεργία είναι ότι, στην πρώτη ο ασφαλισμένος εργαζόμενος δεν στερείται τα εργασιακά του δικαιώματα και προστατεύεται από τον νόμο. Παράλληλα κινητοποιήσεις που θα μπορούσαν να κοστίσουν ακριβά στους εργοδότες και θα είχαν αποτέλεσμα επί της ουσίας για τους εργαζόμενους, θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κάποιος ότι θα έμεναν χωρίς αντίδραση από τους κάθε λογής ισχυρούς των κοινωνιών.
Ανακαλύφθηκε λοιπόν το «παράνομο» στην απεργία, σαν αντίμετρο από τους ισχυρούς του χρήματος και φυσικά από το ίδιο το Κράτος. Στις μέρες μας σχεδόν αβίαστα, όλες οι απεργίες είναι παράνομες «εν τη γενέσει» τους και έτσι ουδείς αναγνωρίζει, όπως θα όφειλε, δικαιώματα στους απεργούς.

Η πορεία προς το Προσδοκώμενο.
Θεωρώ αυτονόητο, ότι αν πρόκειται να ταλαιπωρηθώ και να γίνω αιτία ταλαιπωρίας και έκθεσης σε κίνδυνο της οικογένειάς μου και εμού του ιδίου, δεν θα το κάνω απερίσκεπτα. Θέλω να πω με αυτό, ότι σε κάθε περίπτωση που θα αποφασίσω για απεργία, πρώτα θα έχω υπολογίσει την ορθότητα του ζητούμενου, το κόστος για το
προσδοκώμενο αποτέλεσμα και φυσικά την πιθανότητα να μην έχω αποτέλεσμα, ώστε να προφυλάξω την Κοινωνία στην οποία ζω, την οικογένεια μου που στηρίζεται σε μένα και φυσικά τους συναδέλφους μου από μια ομαδική παράκρουση. Μετά από αυτά νομίζω ότι έχω κάθε δικαίωμα να προχωρήσω σε Απεργία, την οποία και θα
οργανώσω με την δέουσα προσοχή και δεν θα την εγκαταλείψω αν δεν δικαιωθούν τα αιτήματά μου. Αν νοιώσω ότι δεν είμαι σε θέση να φέρω αποτέλεσμα, τότε θα «φιλήσω το χέρι που δεν μπορώ να δαγκώσω» και θα το κάνω, γιατί μετέχω συνειδητά στην ζωή μου και όλων μας. Σε καμιά όμως περίπτωση, δεν θα απεργήσω «αυτοραπιζόμενος», ούτε θα απεργήσω αυτοτιμωρούμενος κλείνοντας το μαγαζί μου μόνος μου, γιατί γι αυτό, περιέργως, φροντίζει το Κράτος. Κράτος θεωρώ, αποδεχόμενος τα λάθη και τις αδυναμίες, τους εκλεγμένους από τον Ελληνικό λαό, που τίμησαν η προσπάθησαν να τιμήσουν, τις προεκλογικές τους υποσχέσεις όσο μπόρεσαν.
Κάθε τι άλλο, το θεωρώ κοροϊδία και αυτή δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τίποτα σε μια ευνομούμενη κοινωνία.

Θα απεργήσω σίγουρα όταν το αποφασίσουμε, αρνούμενος να πληρώσω,
Όλες τις μη Ανταποδοτικές Εισφορές
γιατί τις θεωρώ Παράλογες, Ανήθικες, Παράνομες και Αντισυνταγματικές.
Αν κάνω λάθος σε κάτι, Συγχωρέστε με.

Με σεβασμό στον Κόπο και το Δίκιο όλων των εργαζομένων.

Παναγιώτης Μπουρλέσης