Ελλάδα- Ισλανδία: Κάθε χώρα έχει την κρίση που της αξίζει

Η Ισλανδία έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της μια προς μια τις νεοφιλελεύθερες συμβουλές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Έκανε στάση πληρωμών, υποτίμησε το νόμισμά της, εθνικοποίησε τις τράπεζες επέβαλε περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και έδωσε το λόγο στους πολίτες μέσω δημοψηφισμάτων.
Σήμερα έχει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές της Τρόικας, όπως διατυπώθηκαν μέσω της ελληνικής κυβέρνησης και έμμισθων κονδυλοφόρων μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων. Οι πολίτες έχασαν πέντε χρόνια από το προσδόκιμο ζωής, οι εργασιακές συνθήκες επέστρεψαν στο καθεστώς του 19ου αιώνα, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε πέρα από 20% και το χρέος αυξήθηκε – συνθήκες οι οποίες είναι χειρότερες από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ’30 και δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο σε καιρό ειρήνης.

Κάθε χώρα έχει τελικά την ηγεσία (και τα ΜΜΕ) που της αρμόζουν. Πολύ περισσότερο όμως έχει την κοινωνική γενοκτονία που αναλογεί στη συμπεριφορά της.

---

Δειλοί, μοιραίοι κι… Ευρωπαίοι

Επτά πολιτικές που θεωρούνταν αδιανόητες πριν από μερικούς μήνες αλλά πραγματοποιήθηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου

1) Δεν γίνεται αναδιαπραγμάτευση δημοσίου χρέους σε χώρες της ΕΕ.
2) Οι μεγαλοκαταθέτες δεν συμμετέχουν σε bail-in (διάσωση εκ των έσω)
3) Οι καταθέσεις είναι ιερές.
4) Η φορολογία δεν μπορεί να αποτελεί μέσο τιμωρίας των καταθετών.
5) Στην ευρωζώνη δεν μπορεί να υπάρχει έλεγχος στη ροή κεφαλαίων.
6) Το ενδεχόμενο εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη δεν υφίσταται.
7) Η ΕΕ μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι το ΔΝΤ θα προσφέρει οικονομική βοήθεια χωρίς να έχει προηγηθεί κούρεμα.

Φυσικά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε αρκετά ακόμη «ταμπού» που έσπασαν σε πολιτικό επίπεδο και τα οποία παραβιάστηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου όπως:

8) Το κοινοβούλιο κάθε χώρας (και όχι κάποιας άλλης) λαμβάνει τις αποφάσεις σε μια δημοκρατία.
9) Ο ηγέτης κάθε μέλους της ΕΕ εκλέγεται από τους πολίτες της χώρας.
10) Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί να γίνεται με προεδρικά διατάγματα.

Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέδειξε ότι δεν υπάρχει κανένας κανόνας που δεν μπορεί να σπάσει όταν πρέπει να προστατευτούν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ της ηπείρου. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, αντίθετα, θα μείνει στην ιστορία ως ο πλέον νομοταγής παίκτης – δουλοπρεπής και ταπεινός απέναντι στους ιερούς ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα απορούν με τον κομφορμισμό όσων δηλώνουν ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και με το ριζοσπαστισμό όσων θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.