Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
Lavriaki.gr
Κέντρο ΠροσφύγωνΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

Ανθρωπιστική κρίση στην… αποθήκη ψυχών του Λαυρίου

Χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, είδη για την υγιεινή τους έμειναν τις τελευταίες εβδομάδες οι 230 πρόσφυγες του Κέντρου Προσφύγων στο Λαύριο, από τους οποίους 70 είναι ανήλικα παιδιά, καθώς οι προμηθευτές ο ένας μετά τον άλλο σταμάτησαν να εφοδιάζουν το Κέντρο, επειδή για αρκετούς μήνες έχουν μείνει απλήρωτοι.

Η εικόνα με τα άδεια ράφια στις αποθήκες είναι αδιάψευστος μάρτυρας της κατάστασης που επικρατεί στο Κέντρο Προσφύγων στο Λαύριο.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, καθώς οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν και προβλήματα υγείας, προστέθηκε ένα ακόμα πλήγμα με την ομόφωνη απόφαση του Φαρμακευτικού Συλλόγου να διακόψει τη χορήγηση φαρμάκων με πίστωση, αφού οι φαρμακοποιοί του Λαυρίου δεν έχουν εισπράξει τις παλιές οφειλές.

Αλλά και οι εργαζόμενοι στο Κέντρο (κοινωνική λειτουργός, δασκάλα, γιατρός, νοσηλεύτρια, μάγειροι κ.λπ., που εργάζονται με τη φροντίδα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού), έμειναν πάνω απο 10 μήνες απλήρωτοι.

Οι μισοί σχεδόν από τους 230 φιλοξενούμενους στο Κέντρο είναι Κούρδοι πρόσφυγες που έχουν έρθει οι περισσότεροι από τη Συρία, ένα ρεύμα που συνεχώς αυξάνεται, και λιγότεροι από την Τουρκία, ενώ οι υπόλοιποι είναι Αφγανοί. Οι περισσότεροι διαμένουν στο Κέντρο, πάνω απο δύο χρόνια, καθώς καθυστερεί η εξέταση των αιτημάτων τους για χορήγηση ασύλου.

Ανθρωπιστική κρίση στην... αποθήκη ψυχών του Λαυρίου

Από τους πρώτους που έδειξαν ευαισθησία για το πρόβλημα της έλλειψης τροφίμων, ήταν το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου και άλλοι τοπικοί φορείς που κατήγγειλαν την κρατική αδιαφορία, κάνοντας λόγο για εγκατάλειψη «ανθρώπινων ψυχών, που εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν», ενώ γίνονταν συνεχείς εκκλήσεις στους πολίτες να προσφέρουν τρόφιμα.

Ηδη από την ανταπόκριση του κόσμου προστέθηκαν στις άδειες αποθήκες και στο δωμάτιο?ψυγείο με τα άδεια ράφια, κάποια τσουβάλια πατάτες, ζυμαρικά, φρούτα και είδη υγειεινής, που για ένα μικρό διάστημα καλύπτουν τις στοιχειώδεις ανάγκες του Κέντρου.

Ανθρωπιστική κρίση στην... αποθήκη ψυχών του Λαυρίου

Την πολύ δύσκολη κατάσταση στο Κέντρο Προσφύγων του Λαυρίου επιβεβαιώνει στο «Εθνος της Κυριακής» και ο διευθυντής του Κέντρου, Βασίλης Λυρίτσης, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τον τελευταίο μήνα οδηγούν το Κέντρο στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης. Σήμερα οι φιλοξενούμενοι του Κέντρου καταφέρνουν να διαβιούν με τις δωρεές των πολιτών και των δικτύων αλληλεγγύης».

Η γραφειοκρατία
Για τους λόγους που φτάσαμε εδώ, ο κ. Λυρίτσης μας εξηγεί ότι «ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός που διαχειρίζεται τη λειτουργία του Κέντρου Προσφύγων έχει πάρει την επιχορήγηση για το πρώτο εξάμηνο του 2013, αλλά δεν μπορούσε να την αποδεσμεύσει, καθώς δεν υπήρχε Διοικητικό Συμβούλιο.

«Πρώτο σπίτι της» θεωρεί η Ελίφ Τουφά το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου.

«Πρώτο σπίτι της» θεωρεί η Ελίφ Τουφά το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου.

Στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας ορίστηκε ΔΣ από το Πρωτοδικείο Αθηνών. Μόλις πληροφορηθήκαμε, μάλιστα, ότι ήδη καταβλήθηκε μέρος των οφειλομένων στους εργαζόμενους και περιμένουμε να δοθούν, έστω σταδιακά, και τα χρήματα και για τις υπόλοιπες ανάγκες. Και δεν έχουμε μόνο ελλείψεις τροφίμων, φαρμάκων, ειδών υγιεινής κ.λπ., αλλά είναι αδύνατη ακόμη και η παροχή ζεστού νερού, καθώς εκκρεμεί η αγορά πετρελαίου, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί τα κρούσματα βρογχίτιδας σε ενηλίκους και ανηλίκους.

Η έλλειψη χρημάτων εμποδίζει και τη μετακίνηση των ασθενών για τα δημόσια νοσοκομεία της Αθήνας, με αποτέλεσμα την ακύρωση προγραμματισμένων εξετάσεων. Σοβαρότατο είναι και το πρόβλημα των παλαιών κτιρίων που παραμένουν χωρίς συντήρηση, καθώς αποκολλώνται και πέφτουν σοβάδες πάνω στους φιλοξενούμενους. Υπάρχουν ήδη οι μελέτες για τις απαραίτητες επισκευές, που όμως καθυστερούν».

«Οι φιλοξενούμενοι καταφέρνουν να διαβιούν χάρη στις δωρεές των πολιτών και των δικτύων αλληλεγγύης», εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο διευθυντής του Κέντρου Βασίλης Λυρίτσης.

«Οι φιλοξενούμενοι καταφέρνουν να διαβιούν χάρη στις δωρεές των πολιτών και των δικτύων αλληλεγγύης», εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο διευθυντής του Κέντρου Βασίλης Λυρίτσης.

Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ – ΔΙΕΡΜΗΝΕΑΣ
Από τρόφιμος έγινε ψυχή του Κέντρου

Μια νέα κοπέλα, η Ελίφ Τουφά, είναι μεταξύ εκείνων, που βοηθούν τους πρόσφυγες στο Λαύριο, προσφέροντας υπηρεσίες διερμηνέα, καθώς μιλά τις γλώσσες τους, αλλά και άψογα ελληνικά. Πάντα πρόσχαρη, ευγενική και είναι ιδιαίτερα αγαπητή και θεωρείται «ψυχή του Κέντρου».

Η ίδια μας εξηγεί πώς ήρθε σταδιακά η οικογένειά της στην Ελλάδα. «Είμαστε πολύτεκνη 8μελής οικογένεια και από τα παιδιά τρία είναι κορίτσια και τρία αγόρια. Το 1993 ήρθε στην Ελλάδα ο πατέρας μου. Η μητέρα έφτασε το 1999 και εγώ ήρθα με τ΄αδέλφια μου το 2000. Για ένα διάστημα μείναμε και εμείς στο Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου και κατά κάποιον τρόπο το θεωρώ το “πρώτο σπίτι μου”. Θυμάμαι έντονα τα χρόνια στο σχολείο, τελείωσα το Λύκειο στην Ανάβυσσο και συνέχισα σε ΙΕΚ.

Η οικογένεια του Αχμέτ Αλί Κουνιάλι φιλοξενείται στον καταυλισμό του Λαυρίου εδώ και έναν χρόνο.

Η οικογένεια του Αχμέτ Αλί Κουνιάλι φιλοξενείται στον καταυλισμό του Λαυρίου εδώ και έναν χρόνο.

Πολλές συγκινήσεις μου προκαλεί και η καθημερινή μου επαφή με τα προβλήματα των προσφύγων και νιώθω υπέροχα αν κατάφερα να βοηθήσω για να λυθούν κάποια από αυτά. Οι αδελφές μου έχουν σπουδάσει νοσηλεύτριες και ο ένας αδελφός τέλειωσε το Λύκειο και ετοιμάζεται να δώσει πανελλαδικές. Ο μικρότερος πάει σχολείο, ενώ ο μεγαλύτερος όποτε υπάρχει δουλειά, βοηθάει τον πατέρα στις οικοδομές. Από την επαφή μου με τον κόσμο των προσφύγων, αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ένα γενικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και ειδικά όσοι προέρχονται από τη Συρία, αντιμετώπισαν τον κίνδυνο να σκοτωθούν ή να φυλακισθούν. Ηρθαν εδώ γνωρίζοντας και την ευαισθησία της χώρας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ολοι τους είναι στην κατηγορία των πολιτικών προσφύγων, που δικαιούνται άσυλο, αφού κινδυνεύουν με φυλακίσεις αν επιστρέψουν.

Αυτό είναι που περιμένουν, κάθε μέρα και είναι η σημαντικότερη έννοια τους».

Η «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
«Ονειρό μας είναι να επιστρέψουμε σε μια ειρηνική Συρία»

Ολόκληρη η «Ευρώπη των ονείρων» τους, ένα φτωχικό δωμάτιο στον καταυλισμό των προσφύγων στο Λαύριο, είναι τελικά, μετά μια απίστευτη «Οδύσσεια», για τον Αχμέτ Αλί Κουνιάλι, Κούρδο από τη Συρία, τη γυναίκα του Νεσρίν και τα τρία παιδιά τους. Εφυγαν από την εμπόλεμη Συρία, αφού πούλησαν το σπίτι τους και όλα τα υπάρχοντά τους. Τα χρήματα, περίπου 6.000 ευρώ, τα έδωσαν όλα σε κάποιον που τους υποσχέθηκε ότι χωρίς διαβατήρια, χωρίς χαρτιά, θα τους μεταφέρει, μέσω Τουρκίας, στην Αθήνα.

«Εξαιτίας του εμφύλιου, η ζωή στην πατρίδα μας άρχισε να γίνεται επικίνδυνη, αφού καθημερινές ήταν οι μάχες και και τα βλήματα έσκαγαν δίπλα μας», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Αχμέτ Αλί Κουνιάλι.

«Παρά το γεγονός ότι εργαζόμασταν και οι δύο, βλέπαμε μέρα με τη μέρα η κατάσταση να γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, γι’ αυτό πήραμε τη μεγάλη απόφαση να ταξιδέψουμε στην Ευρώπη. Μέσω γνωστών μας, μάθαμε ότι υπάρχουν κάποιοι μεσάζοντες, δηλαδή ?παράνομα γραφεία ταξιδίων?, που αν τους πληρώσεις σε περνάνε κρυφά, χωρίς χαρτιά, στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, σε όποια χώρα θέλεις να πας στην Ευρώπη. Πουλήσαμε το σπίτι και ό,τι άλλο είχαμε. Μαζί με μια ακόμη οικογένεια, ξεκινήσαμε το ταξίδι και μας συνόδεψε από τη Συρία, μέχρι την Ελλάδα, ένας συνεργάτης του ανθρώπου που πληρώσαμε. Περάσαμε τα σύνορα, με την Τουρκία, κρυφά, σ’ ένα φορτηγό. Με πολλές δυσκολίες, παρακάμψεις και προφυλάξεις, φτάσαμε στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον ποταμό Εβρο, που όταν τον περάσαμε δεν είχε πολύ νερό.

Κρυβόμασταν τη μέρα στα χωράφια, νηστικοί, χωρίς χρήματα, ενώ τη νύχτα, από τις οχτώ μέχρι τις τέσσερις το πρωί, καθώς ο άνθρωπος που μας συνόδευε, μας είχε πει ότι έτσι θα αποφύγουμε τα μπλόκα της αστυνομίας, μέχρι να φτάσουμε σε σημείο, που θα μπορούσαμε, χωρίς τον κίνδυνο να μας συλλάβουν, να πάρουμε το λεωφορείο για την Αθήνα.

Τελικά, όταν φτάσαμε στην Αθήνα μας συνέλαβαν. Καταλήξαμε εδώ στο Λαύριο, περιμένοντας, κοντά έναν χρόνο τώρα, να εξετασθεί η αίτησή μας, να αποκτήσουμε χαρτιά νόμιμης παραμονής. Τα δυο άλλα παιδιά μας, λείπουν αυτή τη στιγμή γιατί πηγαίνουν στο σχολείο.

Γνωρίζουμε ότι κι εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι δύσκολα με την οικονομική κρίση και ευχαριστούμε τους ανθρώπους που, παρά τα δικά τους πρβλήματα, μας βοηθάνε. Περιμένουμε με λαχτάρα τα χαρτιά, να μείνουμε στην Ελλάδα και ονειρευόμαστε», καταλήγει ο Αχμέτ, «τη μέρα που θα γίνει ειρήνη στη Συρία, να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας».

Στην κοιλιά της νταλίκας
«Ηρθα στην Ελλάδα με καΐκι μέσω Σμύρνης, πριν από 4 χρόνια και από την Πάτρα, όπου για μια εβδομάδα προσπαθούσα να μπω κρυφά σε κάποιο καράβι, τελικά γατζώθηκα στην “κοιλιά” μιας νταλίκας(!) λίγο πριν μπει στο καράβι και ταξίδεψα μέχρι την Ιταλία», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο 26χρονος Τζουά Κουρτί.

«Μόλις έφτασα στην Ιταλία με συνέλαβαν και έμεινα φυλακή για έναν μήνα, ύστερα με έστειλαν πίσω στην Ελλάδα. Από τότε, είμαι εδώ στο Λαύριο, δουλεύω όποτε βρίσκω δουλειά, άλλοτε ως κηπουρός και άλλοτε ως μπογιατζής ή σιδεράς και βγάζω, για 9 ώρες δουλειά, περίπου 25 με 30 ευρώ. Η οικογένειά μου έχει μείνει στη Συρία και εδώ περιμένω να μου δοθεί άσυλο», καταλήγει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
jkritikos@pegasus.gr

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ

http://www.ethnos.gr