Ορυκτολογικό Μουσείο Καμάριζας
Η Πυξίδα δείχνει ΚΑΜΑΡΙΖΑ Ορυκτoλογικό Μουσείο. Μια Αξιόλογη προσπάθεια εθελοντών.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Με ιδέα και προτροπή του φωτισμένου δασκάλου του Δημοτικού σχολείου του χωριού μας κ. Κωνσταντίνου Γαλάνη και την πρόθυμη και άμεση ανταπόκριση των συγχωριανών και ιδρυτικών μελών του συλλόγου μας την 22-06-1975 έγινε η πρώτη έκτακτη συνεδρίαση των μελών της Εταιρείας Ορυκτοφίλων Αγίου Κων/νου Καμάριζα.
Όλοι, σχεδόν στο σύνολό τους ήσαν μεταλλωρύχοι εργαζόμενοι στα ορυχεία της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου και προσέφεραν πρόθυμα και ανιδιοτελώς τα ορυκτά-εργαλεία από τις προσωπικές τους συλλογές στον σύλλογο, για την έκθεσή τους στο Ορυκτολογικό μουσείο.
Η λειτουργία του μουσείου, εξυπηρετείται από ανθρώπους της διοίκησης καθώς και από μέλη της εταιρείας, πάντοτε εθελοντικά, σε αγαστή και “Εποικοδομητική” συνεργασία με την τοπική κοινότητα και ευελπιστούμε να εμπλουτίσουμε τις υπάρχουσες συλλογές ορυκτών-εργαλείων, να αυξήσουμε την επισκεψιμότητα του χώρου και να πολλαπλασιάσουμε τα μέλη μας, ιδίως με νέα παιδιά του χωριού μας.
Ιστορικό Μεταλλωρύχων – η Απεργία του Λαυρίου το 1896.
7 Απριλίου 1896. Κηρύσσεται απεργία των μεταλλωρύχων στο Λαύριο.
Οι φύλακες σκοτώνουν δυο απεργούς. Οι απεργοί σκοτώνουν τους φύλακες, ανατινάζουν τις αποθήκες και τα γραφεία, και αφοπλίζουν τους αστυνομικούς.
Αυτή τη μέρα στην Καμάριζα, πραγματοποιείται γενικευμένη εξέγερση των εργατών στα ορυχεία. Ειδικά αυτή η απεργία αποτέλεσε σταθμό στην Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Θύματα υπήρχαν τόσο απ’ τους απεργούς εργάτες, όσο και απ’ τους φύλακες της Γαλλικής Εταιρείας του Λαυρίου. Οι φύλακες σκότωσαν τους εργάτες Καραφλιά και Βασιλακόπουλο, με αποτέλεσμα οι οργισμένοι και αγανακτισμένοι εργάτες, μπρος στη θέα των σκοτωμένων συναδέλφων τους, να ορμήξουν στα γραφεία της Εταιρείας, να βάλουν φωτιά, με αποτέλεσμα να εξοντωθούν όλοι οι φύλακες, πλην ενός. Συνολικά είχαν σκοτωθεί τέσσερις απεργοί. Ο δε Σερπιέρι φυγαδεύτηκε και σώθηκε, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, μεταμφιεσμένος.
Σ’ εκείνη την απεργία, περισσότεροι από 1.800 μεταλλεργάτες ανέβηκαν από το μεταλλευτικό φρέαρ – βάθους 182 μέτρων – και, με μια οργάνωση που θα τη ζήλευαν πολλοί, κήρυξαν εκείνη την πρώτη μεγάλη απεργία. Περιγράφει ο παλιός μεταλλεργάτης Γιώργος Βουγιούκας.
Η απεργία εκδηλώθηκε την Κυριακή το βράδυ – 7 Απριλίου 1896 – στην αλλαγή της βραδινής βάρδιας των 10 και έγινε δημοσίως γνωστή τη Δευτέρα το πρωί.
Η μεγάλη αυτή απεργία διήρκεσε 18 μέρες. Τα κύρια αιτήματα των εργατών το 1896, στα μεταλλωρυχεία της Καμάριζας – ιδιοκτησίας της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων – ήταν η κατάργηση των εργολάβων ως ενδιάμεσων μισθωτών, η πληρωμή των εργατών κατ’ ευθείαν απ’ την εταιρεία, η αύξηση του μεροκάματου σε 3,5 δραχμές (ήταν 2,5), η δημιουργία νοσοκομείου ή φαρμακείου στην Καμάριζα και η διάθεση σούστας στους εργάτες για τη μεταφορά των τραυματιών στο νοσοκομείο του Θορικού, καθώς μεταφερόμενοι με το κάρο πέθαιναν στη διαδρομή. Εκτός απ’ τα παραπάνω, οι εργάτες ζητούσαν απ’ την εταιρεία να μένουν σε σπίτια, διότι μέχρι τότε κατοικούσαν σε σπήλαια (!) ή σε αυτοσχέδιες καλύβες.
Μετά το 1900 αρχίζει η σταδιακή συρρίκνωση των μεταλλευτικών εργασιών. Το 1899 υπήρχαν 5.012 εργάτες, το 1910 – 3.201, το 1916 – 2.206, το 1917 – 1.500.
Ιστορικό αντίγραφο. Ευάγγελος Νικ.Γούλας.
Λειτουργία του Μουσείου.
Σας περιμένουμε Τετάρτη και Σαββατοκύριακο.
Ελεύθερος Ρεπόρτερ στο Δ.Σαρωνικού.
Ευάγγελος Νικ.Γούλας
http://sarwnikos.wordpress.com
