Η ιστορική μνήμη και η Μακρόνησος
Σε εποχές δύσκολες, όπως τούτη που από κάθε άποψη διανύουμε, η ιστορική μνήμη αποτελεί και πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας αναφορικά με τις καταβολές μας, το τι επιδιώκουμε και μια σειρά από στοιχεία και δεδομένα που συνθέτουν μέσα από σωστά και λάθη (αν και λάθος στην ιστορία-πολιτική σπάνια συναντάμε, παρά μόνο συνειδητές επιλογές) την ιστορική πορεία ενός λαού.
Μακρόνησος. Ενας τόπος ιστορικής μνήμης, με έντονα τα σημάδια μέρους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ειπωμένα και γραμμένα αρκετές φορές, τα πώς, τα τι και πόσο μάλλον τα… γιατί.
Αλλωστε κάθε μορφή δράσης έχει το εδώ και τα εκεί, νικητές και ηττημένους, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να δεχτούν τη μοίρα τους με τα όποια επακόλουθα και συνέπειες.
Ομως η ιστορία δεν παύει να είναι ιστορία από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Πόσος κόσμος, συμπολίτες μας, συμπατριώτες μας, ακόμη και τουρίστες δεν έχουν πάει στο Λαύριο για μια βόλτα, για ένα ούζο ή ακόμη και για να πάρουν το καράβι για κάποιο κυκλαδίτικο νησί και δεν ξέρουν τι είναι το απέναντι νησί, που κρύβει κομμάτι της ιστορικής μας μνήμης.
Για την μια πλευρά, είχε αποτελέσει «ελληνική κολυμβήθρα», «νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής ιστορίας», «μέρος στο οποίο αναγεννάται η Ελλάς ωραιότερα στην ψυχή των Ελλήνων».
Για την άλλη πλευρά, τόπος μαρτυρίων και βασανιστηρίων. Τόπος γεμάτος νεκρούς και κόκαλα σπασμένα τις μανιασμένες νύχτες του χειμώνα και τις καυτές νύχτες του καλοκαιριού.
Κομμάτι της ιστορίας μας. Κομμάτι που αύριο τα παιδιά μας και στο μέλλον τα παιδιά των παιδιών μας δεν πρέπει να ξεχάσουν. Για να μπορούν να κρίνουν, να συγκρίνουν και, το κυριότερο, για να μπορούν να θυμούνται. Για να μην είναι αναγκασμένα (πράγμα μάλλον όχι και τόσο εύκολο) να υποστούν με την όποια μορφή τα ίδια και ίσως πολύ χειρότερα.
Για να γίνουν ΙΣΩΣ κάποτε όλα, ή κάποια από τα παραπάνω, θα πρέπει η Μακρόνησος να γλιτώσει πρώτα από τον διαρκή κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται σήμερα.
Τον κάθε είδους εξανδραποδισμό και τη δήθεν εκμετάλλευση και ανάπτυξη, που άλλο δεν θα κάνει παρά να βοηθήσει στην εξάλειψη της ιστορικής μνήμης.
Η αναγνώριση της Μακρονήσου ως τόπου ιστορικής μνήμης από την τότε υπουργό Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, Μελίνα Μερκούρη, δεν ήταν παρά μόνο ένα μικρό αλλά ουσιαστικό βήμα.
Το Προεδρικό Διάταγμα της 1/11/1995, με βάση το οποίο καθορίζονται οι χρήσεις γης και οι περιορισμοί στη δόμηση, είναι ένα εξίσου σημαντικό βήμα.
Η τελεσίδικη λύση θα δοθεί όμως με έναν και μοναδικό τρόπο. Τη διεθνή αναγνώριση της Μακρονήσου από την UNESCO ως μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, στα πρότυπα του Ρόμπεν Αϊλαντ στην Αφρική και του Ελις Αϊλαντ στις ΗΠΑ. Κάτι το οποίο απαιτεί και τη συνδρομή του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο πρέπει να αποστείλει το σχετικό προς την UNESCO αίτημα.
Δεν πρέπει λοιπόν το θέμα να ανακινηθεί στη Βουλή κυρίως από τα κόμματα της Αριστεράς, που το ζήτημα τα αφορά άμεσα; Μακριά από μικρότητες και μικροψυχίες.
Ενα ζήτημα ιστορικής μνήμης, στο οποίο αν δεν δοθεί λύση άμεσα, θα κάνει τον ιστορικό χρόνο να «τρέξει»… γρηγορότερα.
Δεν πρέπει;
