Η Λαυρεωτική και τα βιομηχανικά ορυκτά του Αιγαίου…
Σε όλο το Αιγαίο αναζητούσαν βιομηχανικά ορυκτά. Και βρήκαν στα μισά νησιά. Μηχανικοί και επιχειρηματίες ακολουθούσαν το παγκόσμιο ρεύμα του μεταλλευτικού πυρετού. «Στην κεντρική Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα, είχε ήδη διαμορφωθεί το μεγάλο βιομηχανικό «τρίγωνο», με κορυφές το Ρουρ της Γερμανίας, το Κρεζό της Γαλλίας και τα Μίντλαντς της Αγγλίας» υπογραμμίζει ο Νίκος Μπελαβίλας.
«Ορυχεία, μεταλλουργίες, βιομηχανικές πόλεις και σιδηροδρομικά δίκτυα. Γύρω από αυτό το τρίγωνο, σε μία περιφέρεια που καλύπτει όλη την ήπειρο, από τα Ουράλια ώς την κεντρική Ισπανία, εξορύσσονταν ορυκτά για να τροφοδοτήσουν τις κεντρικές ή περιφερειακές βιομηχανίες. Αν και η τυπική γενέθλια πράξη αυτής της δραστηριότητας εντοπίζεται στα θειωρυχεία της Μήλου το 1862, στην πραγματικότητα η γέννηση του νεότερου μεταλλευτικού Αιγαίου πρέπει να αναζητηθεί στη Λαυρεωτική, στην ίδρυση της πρώτης βαριάς βιομηχανίας της χώρας». Η αιματηρή απεργία του Αυγούστου του 1916 στη Σέριφο άλλαξε το τοπίο.
«Εμπεριέχει συμβολισμούς. Αγρότες που μετατράπηκαν μέσα σε λίγο καιρό σε βιομηχανικούς εργάτες, ξένοι επιχειρηματίες που έστησαν μία αποικία σε ένα ξεχασμένο Κυκλαδονήσι, όπου η μισή του γη σκάφτηκε για την εξόρυξη των σιδηρομεταλλευμάτων, με έναν πληθυσμό που διπλασιάστηκε από την εργατική μετανάστευση. Η κατάσταση στη Σέριφο το 1916. Η απεργία μετρήθηκε με θανάτους. Χρειάστηκε εκείνος ο αιματοβαμμένος Αύγουστος στο Μέγα Λειβάδι για να επιβληθεί σιγά σιγά το ωράριο και η κοινωνική ασφάλιση του εργατικού πληθυσμού. Εως τότε, άντρες και γυναίκες δούλευαν από πρωί ώς το βράδυ, τα θύματα των ατυχημάτων δεν είχαν καμία στήριξη, καμία δυνατότητα επιβίωσης. Η απεργία της Σερίφου ανέτρεψε ακόμη κάτι: το «όραμα» της κοινής ευμάρειας βιομηχάνων και εργατών, που κυριάρχησε στα πρώτα χρόνια της βιομηχανικής ανάπτυξης».
