Προσκύνημα της ΟΓΕ στη Μακρόνησο
Προσκύνημα στη Μακρόνησο οργάνωσαν Σύλλογοι και Ομάδες Γυναικών, μέλη της ΟΓΕ, από τη Μακεδονία, τη Θράκη και τη Μαγνησία.
Στη διάρκεια της επίσκεψης διαβάστηκε χαιρετισμός της προέδρου της ΟΓΕ, Μαιρήνης Στεφανίδη, έγιναν τα αποκαλυπτήρια μνημείου αφιερωμένου στη γυναίκα Μακρονησιώτισσα, που στήθηκε με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας και κατατέθηκαν στεφάνια. Οι εκδηλώσεις πλαισιώθηκαν με απαγγελίες ποιημάτων και θεατρικά δρώμενα, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε και η Ηλέκτρα Ραΐζη, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ από τους συλλόγους της Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε παρακάτω το χαιρετισμό της Μαιρήνης Στεφανίδη:
«Αγαπητές συναγωνίστριες, αγαπητοί συναγωνιστές,
Σας καλωσορίζουμε στη Μακρόνησο, τον τόπο του μαρτυρίου για τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που “κοιμήθηκαν μάγουλο με μάγουλο με το θάνατο” και άντεξαν.
Στη Μακρόνησο, που λειτούργησε από το 1947 μέχρι το 1954, το δωσίλογο αστικό κράτος πειραματίστηκε και εφάρμοσε τις πιο βάρβαρες μορφές σωματικής και ψυχικής βίας και σαδισμού. Πάνω από 100.000 αγωνιστές και αγωνίστριες κάθε ηλικίας, φαντάροι, αξιωματικοί, αντάρτες, καπεταναίοι, εργάτες, αγρότες, άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού, έφηβοι έως και μικρά παιδιά βασανίστηκαν ανηλεώς στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Στα στρατόπεδα, στο σύρμα, στη χαράδρα, στη γλαροφωλιά, στο πειθαρχείο.
Το Γενάρη του 1950 έφεραν στη Μακρόνησο 1.200 γυναίκες πολιτικές εξόριστες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Τρίκερι και τις ενέταξαν στο “Ειδικόν Σχολείον Αναμορφώσεως” για να μοιραστούν την τύχη των ανδρών συντρόφων τους.
Ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, πλάι στ’ άλλα -τούτες οι γυναίκες του χωριού, του νοικοκυριού, της δουλειάς, της τέχνης- ορθώθηκε ενάντια στην ωμή βία, οπλισμένο με πίστη σε ένα καλύτερο αύριο. Καμιά κατηγορία δεν τις βάραινε. Ο μόνος λόγος που βρίσκονταν στην εξορία ήταν η μη υπογραφή της “δήλωσης”, της έγγραφης δηλαδή μετάνοιας για την αντιστασιακή τους δράση στα πλαίσια του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και η αποκήρυξη του ΚΚΕ. Με βασανιστήρια ψυχολογικά και σωματικά να απαρνηθούν την ιδεολογία τους, τον αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού άντρα τους, πατέρα, αδερφό και γιο τους.
Οι αγωνίστριες εξόριστες της Μακρονήσου ήταν γυναίκες αλλιώτικες από κείνες που είχε συνηθίσει μέχρι τότε ο κόσμος. Γυναίκες που έβλεπαν τους προδότες του λαού να ζούνε και να δολοφονούν, κι ωστόσο ήταν περήφανες που είχαν γιους νεκρούς πατριώτες παρά ζωντανούς προδότες.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Είναι αναρίθμητα τα συγκλονιστικά γεγονότα που έχουν καταγραφεί για τον ηρωισμό των αντρών και γυναικών που πέρασαν από το κολαστήριο της Μακρονήσου. Η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η πίστη στο κοινό όραμα για την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ήταν στοιχεία μιας συλλογικότητας καθοριστικής για τις αντοχές τους.
Εμείς οι γυναίκες της ΟΓΕ είμαστε δεμένες σε μια συνέχεια με τις γυναίκες των εθνικοαπελευθερωτικών και εργατικών και λαϊκών αγώνων του λαού μας και κρατάμε γερά τη σκυτάλη που παραλάβαμε απ’ αυτές.
Σήμερα, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, η ΟΓΕ, με σεμνή περηφάνια αποτίει ελάχιστο φόρο τιμής στις αλύγιστες εξόριστες της Μακρονήσου και εκπληρώνει την απόφασή της να τοποθετήσει στον ιστορικό αυτό τόπο την προτομή της αγωνίστριας Μακρονησιώτισσας, δίπλα στο μνημείο του αγωνιστή Μακρονησιώτη.
Είναι χρέος μας να διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη των έργων τους. Είτε τα ονόματά τους έχουν διασωθεί είτε όχι.
Στους ώμους μας πέφτει η βαριά κληρονομιά που μας άφησαν ώστε οι σημερινοί και αυριανοί αγώνες μας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό να κάνουν πράξη τα οράματά τους.
Οι ΟΓΕδίτισσες είμαστε αποφασισμένες να δυναμώσουμε το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, την Κοινωνική Συμμαχία, να υπερβούμε δυσκολίες, να μην υπολογίσουμε προσωπικές θυσίες, να δυναμώσει ο αγώνας σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση για την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΠΕΚΑΜ και τον πρόεδρό της συναγωνιστή Ριζόπουλο που είναι και ο καλλιτέχνης της προτομής και που ενέκριναν την παρέμβαση στο χώρο, στο Εργατικό Κέντρο Λαυρίου και τους συναγωνιστές που βοήθησαν στο χτίσιμο του μνημείου, σε όλους τους φορείς που έδωσαν χωρίς δυσκολία την άδειά τους.
Αγαπητές συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Σας σφίγγω συντροφικά το χέρι και πιστεύω ότι και πάλι θα συναντηθούμε στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Ανυποχώρητα συνεχίζουμε ως την τελική νίκη».
