Ο ΥΜΠΥ ΤΥΡΑΝΝΟΣ στην ΕΣ ΛΑΥΡΙΟΝ – Συνέντευξη του συμπολίτη μας Γιώργου Δρίβα

Μια πρωτότυπη και όμορφη παράσταση θα ανέβει το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου στην ΑΚΕΛ στις 21:00, ο ΥΜΠΥ ΤΥΡΑΝΝΟΣ, που δεν θα πρέπει να χάσετε αφού κρύβει πολλές εκπλήξεις για το κοινό που θα την παρακολουθήσει!
Για την παράσταση αυτή μας μίλησε ο συμπολίτης μας και ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Δρίβας, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ιστορίας με τον δικό του μοναδικό τρόπο!

Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο του 2015, όταν και ενωθήκαμε 2 ομάδες νέων ηθοποιών για να δουλέψουμε από κοινού σε μια παραγωγή. Υπό τη σκηνοθετική και γενικότερη καθοδήγηση της Έλενας Βόγλη. Η ιστορία της ομάδας και του ταξιδιού του Υμπύ ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015, όπου συνδυάσαμε πρόβες με διακοπές μαζί προκειμένου να δεθούμε ως ομάδα -αν και οι περισσότεροι γνωριζόμασταν ήδη από τη δραματική σχολή στην οποία και ήμασταν συμφοιτητές. «Βουρ για τον στόχο!» που θα ‘λεγε και ο κυρ-Υμπύ. Το ξεκίνημα θα το χαρακτήριζα εμβρυϊκό. Από το μηδέν στο κάτι.. Σε μια βάση, σε μια αρχή. Προσέγγιση κειμένου, πολυφωνίες, χορικά, τύποι ρόλων, σπαθογραφίες, ατμόσφαιρα, ύφος. Όλα άρχισαν να δημιουργούνται από ένα πρώτο λιθαράκι. Αυτό μετατρέπει τη διαδικασία της παράστασης πραγματικά σε «μία γέννα», όπως συνηθίζει να λέει και η σκηνοθέτιδα της παράστασης (εξάλλου η διαδικασία των προβών μέχρι να ανέβει η παράσταση στο Θέατρο Σταθμός στην Αθήνα διήρκεσε περί τους 9 μήνες). Άρα, γέννα κανονικότατη.

Με σημείο εκκίνησης λοιπόν τη Φολέγανδρο και μετέπειτα την Κρήτη ο θίασος του Υμπύ βρέθηκε σε αυλές εκκλησιών, δάση και παραλίες. Ήταν το ξεκίνημα της προσπάθειάς μας. Από καλλιτεχνικής άποψης, αναδείξαμε την αισθητική του κόμικ: έτσι κι αλλιώς, το γκροτέσκο ως φιλοσοφία εμπεριέχει το στοιχείο του κόμικ και στην περίπτωση του Υμπύ ενδυναμώνει το στοιχείο της τραγικής φάρσας. Με την προσθήκη δε δικών μας στοιχείων έχουμε αναδείξει τις σαφείς επιρροές του έργου του Jarry τόσο από την αρχαία τραγωδία όσο και από τον Σαίξπηρ. Ο Υμπύ, ως απόλυτο σύμβολο της ακατάσχετης και αψυχολόγητης άσκησης της εξουσίας, έρχεται για να μας δώσει ωμά, ακομπλεξάριστα και αδιαπραγμάτευτα το πώς ο άνθρωπος εξουσιάζει και εξουσιάζεται. Ορμώμενος πολλές φορές από το τίποτα. Και τελικά μάλλον στο τίποτα καταλήγει κι ας πίστευε πως θα κατακτούσε τα πάντα. Καταπατά τους θεσμούς, συγκεντρώνει πάνω του όλα τα αξιώματα. Καταργεί την όποια αξία των πολιτικών συστημάτων χωρίς να μηχανορραφεί, να διαπραγματεύεται. Το κάνει βεβηλώνοντας κάθε ανθρώπινη αξία, προκειμένου να ικανοποιήσει τη δίχως όρια λαιμαργία του. Εντέλει, μέσα από το έργο προκύπτει το εξής ερώτημα: είναι στη φύση του ανθρώπου να ασκεί εξουσία και να τη δέχεται ή όλη αυτή η εξαρτημένη σχέση είναι κατασκευασμένη και επιβαλλόμενη στον άνθρωπο από κάποιους τρίτους και μάλλον λίγους σε αριθμό; Μήπως αυτοί οι λίγοι έχουν κατασκευάσει για τους υπόλοιπους (τους πολλούς) έναν κόσμο φτιαγμένο να «στερείσαι ώστε να ποθείς», «πατάς τους αδύναμους ώστε να γίνεις δυνατός»; 

Καταπιαστήκαμε με αυτό το έργο, γιατί το θεωρήσαμε πολύ επίκαιρο. Το θέμα της εξουσίας άλλωστε είναι πάντα διαχρονικό. Ο Αλφρέντ Ζαρί
«ο προφήτης των νέων καιρών», όπως τον αποκαλούσαν, έγραψε αυτό το έργο στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι η περίοδος που στη Γαλλία ο Ναπολέων ο Γ’, αφού πρώτα σφετερίστηκε την εξουσία, άρχισε να υιοθετεί επεκτατικές πολιτικές χωρίς την έγκριση του λαού εφαρμόζοντας ένα σωρό αντι-ελευθεριακά και αντι-εργατικά μέτρα, τα οποία και προκάλεσαν έντονες κοινωνικές αναταραχές. Με πρόσχημα το επεκτατικό του όραμα συρρίκνωσε τα δικαιώματα του λαού.

Σήμερα, παρατηρούμε έναν αντίστοιχο σφετεριστή, ο οποίος με πρόσχημα ένα ευεργετικό όραμα με σύνθημα «Η Ελπίδα Έρχεται» παίρνει την εξουσία και εξαπατά για άλλη μια φορά τον όχι τελικά και τόσο αθώο λαό. Είτε λοιπόν μέσω των σημερινών πολιτικών είτε μέσω επεκτατικών πολιτικών στο όνομα ενός έθνους όπως γινόταν κάποτε, αυτός που την πληρώνει στο τέλος είναι πάντα ο φτωχός λαός. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο εποχές είναι ότι τότε υπήρχαν έντονες και εμφανείς πολιτικές αναταραχές σε αντίθεση με σήμερα που η κινηματική αντίσταση ενάντια στις νέες πολιτικές καταστάσεις παραμένει αδρανής και εν πολλοίς κατώτερη των περιστάσεων: το είδαμε και με τους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο τη στιγμή που οι περισσότεροι Έλληνες πλέον ανέμεναν μία εθνική διάκριση σε οποιοδήποτε επίπεδο για να νιώσουν υπερήφανοι. Μόνο που τη στιγμή της τελετής απονομής του μεταλλίου και υποδοχής του «περιστασιακού» εθνικού ήρωα είναι που τελειώνει και η όποια φαντασίωση αντίστασης απέναντι σε οποιονδήποτε ξένο δυνάστη. Μάλλον βέβαια ο πιο επιβλητικός δυνάστης είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Και ο Έλληνας με αυτόν, τον εαυτό του, δε φαίνεται να τα πηγαίνει και πολύ καλά.

Ως ομάδας, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια όχι μόνο σε καλλιτεχνικό επίπεδο αλλά και σε αυτό της παραγωγής, καθώς δεν έχουμε κανέναν χρηματοδότη-παραγωγό να μας στηρίζει οικονομικά. Ξέρετε, το θέατρο είναι δουλειά και εργασία από την οποία ένας σεβαστός αριθμός συντελεστών (πέραν των ηθοποιών) θα πρέπει να αμειφθούν. Από έναν κουμπαρά δικό μας ξεκίνησε η παραγωγή. Και με τις δικές μας δυνάμεις συνεχίζουμε. Ίσως αυτό να είναι και θετικό υπό την έννοια ότι η έλλειψη σε οδηγεί πάντα στη δημιουργία. Αυτό το καλό έχει η κρίση: γεννά πράγματα. Και ο Υμπύ, όπως προείπα, είναι μία γέννα και υπό αυτή την έννοια. Στην τέχνη και εν προκειμένω στο θέατρο πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι, ειδικά όταν μιλάμε για μια μικρή και άσημη ομάδα. Αυτή όμως είναι και η δύναμή της.

Το κράτος, οι θεσμοί και οι συνθήκες, που έχουν δημιουργηθεί από αυτούς που «ελέγχουν» και δρουν στο προσκήνιο του θεάτρου, σαμποτάρουν αρκετές φορές την όποια γόνιμη εξέλιξη ενός ηθοποιού από τη στιγμή που θα βγει σε αυτό που ονομάζουμε «αγορά». Το πρόβλημα δε φαίνεται πως είναι συστημικό: πολυάριθμες, αμφιβόλου ποιότητας, δραματικές σχολές, ο εν γένει αναξιοκρατικός τρόπος λειτουργίας του Υπουργείου Πολιτισμού με τις a la carte αναθέσεις, η επικράτηση της αισθητικής της Showbiz στα πράγματα του θεάτρου και της υιοθέτησης της λογικής των δημοσίων σχέσεων. Όπως είναι τα πράγματα σήμερα στο θέατρο είναι πάρα πολύ εύκολο να σπουδάσεις, λιγάκι πιο δύσκολο ν’ ανέβεις στο σανίδι και να παίξεις κι εξαιρετικά δύσκολο ν’ αναδειχθείς. Ωστόσο, μία καλή παράσταση είναι πάντα μία καλή παράσταση. Και αυτό είναι το ζητούμενο ειδικά την εποχή της κρίσης: η επιστροφή στο περιεχόμενο. Κι αυτό είναι και θα πρέπει να είναι το όπλο του ηθοποιού απέναντι στην αβεβαιότητα που επικρατεί σήμερα. Να μας αφορά αυτό που κάνουμε, γιατί τότε αυξάνουμε την πιθανότητα να αφορά και τους υποψήφιους θεατές μας.

Είναι μεγάλη μας χαρά που η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δήμου Λαυρίου «Θορίκια 2016». Όντας παράλληλα μέλος της δημοτικής θεατρικής ομάδας Λαυρίου «Έξόρυξη» και με την εμπειρία των χρόνων δουλειάς μας εδώ θεωρώ πως πλέον υπάρχει αξιόλογο θεατρικό κοινό, το οποίο χρόνο με το χρόνο εκτίθεται σε νέες και αξιόλογες θεατρικές παραγωγές της Εξόρυξης. Ήθελα λοιπόν ο Υμπύ, μετά τις sold-out παραστάσεις του στο Θέατρο Σταθμός της Αθήνας και την επιτυχημένη του πορεία εκεί, να παρουσιαστεί στο Λαύριο και στον ιστορικό χώρο της ΑΚΕΛ στα πλαίσια της ενδυνάμωσης και ενίσχυσης της θεατρικής παράδοσης της περιοχής. Με το πέρασμα των χρόνων και τη συνεχιζόμενη δουλειά που γίνεται το επίπεδο ανεβαίνει διαρκώς και είναι πολύ σημαντικό ο κόσμος του Λαυρίου να βλέπει επαγγελματικές δουλειές από την Αθήνα και μάλιστα με φθηνό εισιτήριο. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω και την τοπική κοινωνία για την έως τώρα στήριξή της στην παράσταση. Εύχομαι ο κόσμος να αγκαλιάσει τον Υμπύ και να γεμίσει την ΑΚΕΛ. Σας περιμένουμε όλους! Και όπως λέει και ο κυρ-Υμπύ: Σκρατά!

Βιογραφικό

Ο Γιώργος Δρίβας γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει στο Λαύριο και εργάζεται στην Αθήνα ως ηθοποιός. Σπούδασε υποκριτική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή «Μοντέρνοι Καιροί». Για 2 χρόνια υπήρξε σπουδαστής στο μετεκπαιδευτικό εργαστήρι για ηθοποιούς της Δασκάλας Λένα Φιλίπποβα δουλεύοντας πάνω στο ρώσικο σύστημα υποκριτικής. Παράλληλα, παρακολούθησε σεμινάρια για ηθοποιούς. Είναι μέλος της δημοτικής θεατρικής ομάδας εξόρυξης από το 2005, ενώ από το 2013 συμμετέχει τόσο ως βοηθός σκηνοθέτη όσο και στη διδασκαλία υποκριτικής. Το 2015 σκηνοθέτησε για πρώτη φορά («Δούλες» του Ζαν Ζενέ, ομάδα «Εξόρυξη»).