25η Μαρτίου 1821-Θρύλοι-Αλήθειες -Τραγούδια Ανθολόγηση : Χρήστος Προμοίρας

22/03/2018

Μάρτης σημαίνει άνοιξη και σαρακοστή, ανθοφορία, Ευαγγελισμός και Επανάσταση του ’21 .Χρώματα κι αρώματα. Γιορτές και παρελάσεις .

Τραγούδια και σημαίες στα μπαλκόνια.

Καινούργιος ήλιος , καινούργια βλέμματα , καινούργιες αγάπες.

Σ’ αυτό το Μάρτη στους θρύλους , τις αλήθειες και τα τραγούδια του, είναι αφιερωμένη η σημερινή μας επικοινωνία η οποία περιλαμβάνει τρία κείμενα και έξι τραγούδια- επιλογές μας έτσι ‘’λόγω της ημέρας’’ Καλώς βρεθήκαμε!!!

25η Μαρτίου και Εθνική Επέτειος

Κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου τιμούμε και γιορτάζουμε τον ξεσηκωμό των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Τούρκου δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Εκ των πραγμάτων είναι η πιο σημαντική ημερομηνία στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, ως αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας.

Τι συνέβη, άραγε, στις 25 Μαρτίου του 1821 και την έχουμε αναδείξει ως την ημέρα της εθνικής μας εορτής; Τίποτα απολύτως λένε οι ιστορικοί. Ή σχεδόν τίποτα, για να είμαστε ακριβείς, πέρα από κάποιες αψιμαχίες. Κανένα σπουδαίο πολεμικό γεγονός που να δικαιολογεί αυτή την επιλογή. Ούτε καν η ύψωση του λαβάρου της Μονής της Αγίας Λαύρας και η ορκωμοσία των παλληκαριών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.

Το περιστατικό της Αγίας Λαύρας είναι ένας εθνικός μύθος. Τον οφείλουμε στον γάλλο περιηγητή και ιστορικό Φρανσουά Πουκεβίλ (1770-1838), ο οποίος συνέγραψε την τετράτομη Ιστορία της Αναγεννήσεως της Ελλάδος (1824). Η ιστορία διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, αλλά και μέσω του πίνακα Ο Όρκος της Αγίας Λαύρας (1851) του σημαντικού έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878).

Άλλωστε και ο ίδιος ο Παλαιών Γερμανός δεν αναφέρει λέξη για το περιστατικό στα απομνημονεύματά του. Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι εκείνη την ημέρα δεν βρισκόταν στη Μονή της Αγίας Λαύρας, αλλά στην Πάτρα, όπου όντως όρκισε τους επαναστάτες της περιοχής στην Πλατεία του Αγίου Γεωργίου.

Η επέτειος να γιορτάζουμε τον εθνικό ξεσηκωμό στις 25 Μαρτίου καθιερώθηκε στις 15 Μαρτίου 1838 από τον βασιλιά Όθωνα .προκειμένου να συνδεθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ήταν και επιθυμία του Αλέξανδρου Υψηλάντη και της Φιλικής Εταιρείας να συνδεθεί η έναρξη της επανάστασης με μια μεγάλη εκκλησιαστική εορτή για να τονωθεί το φρόνημα των υπόδουλων Ελλήνων.

Στην πραγματικότητα, η Επανάσταση δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821, αλλά λίγες μέρες νωρίτερα στην Πελοπόννησο, μία περιοχή με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς και μικρή στρατιωτική παρουσία των Τούρκων. Ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής της Πελοποννήσου (Μόρα Βαλεσί) Χουρσίτ Πασάς βρισκόταν στα Γιάννινα για να εξοντώσει τον Αλή Πασά, ο οποίος είχε αυτονομηθεί από την Υψηλή Πύλη. Πριν από την αναχώρησή του, ο Χουρσίτ είχε λάβει διαβεβαιώσεις από τους προεστούς του Μοριά ότι οι φήμες που κυκλοφορούσαν για τον επικείμενο ξεσηκωμό των ραγιάδων ήταν ανυπόστατες.

Αχαιοί και Μανιάτες ερίζουν για το ποιος έριξε την πρώτη τουφεκιά του εθνικού ξεσηκωμού. Στις 21 Μαρτίου αρχίζει η πολιορκία των Καλαβρύτων από τον Σωτήρη Χαραλάμπη και τους Πετμεζαίους. Είναι η πρώτη πολεμική ενέργεια της Επανάστασης και θα λήξει νικηφόρα μετά από πέντε ημέρες.

Στις 23 Μαρτίου οι Μανιάτες υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και τη συνεπικουρία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καταλαμβάνουν την Καλαμάτα και με διακήρυξή τους κάνουν γνωστό στη διεθνή κοινότητα τον ξεσηκωμό των Ελλήνων. Την ίδια ημέρα, οι άνδρες του Αντρέα Λόντου θέτουν υπό τον έλεγχό τους τη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο), ενώ επαναστατικός αναβρασμός επικρατεί στην Πάτρα. Από την Κωνσταντινούπολη με προορισμό το Άγιο Όρος αναχωρεί ο σερραίος έμπορος και φλογερός πατριώτης Εμμανουήλ Παππάς, προκειμένου να ξεκινήσει την Επανάσταση στη Μακεδονία.

Η 23η Μαρτίου είναι ο πρώτος σημαντικός σταθμός του εθνικού αγώνα και θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάρει τη θέση της 25ης Μαρτίου στο εορταστικό καλεντάρι της χώρας μας.(Από την ιστοσελίδα ‘’Σαν Σήμερα’’)

Νίκος Σβορώνος: Για την επανάσταση του 1821

* Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στα γαλλικά στο περιοδικό L’autre Grece, 10,Απρίλιος 1973, με τον τίτλο “La Guerre de l’Independance”. Αναδημοσιεύθηκε στα ελληνικά, στο φυλλάδιο του Μορφωτικού Κέντρου Παρισιού με τον τίτλο “Η επανάσταση του 1821”, στις 25 Μαρτίου 1975, και στην εφημερίδα Αυγή, στις 25 Μαρτίου 1976. Αργότερα συμπεριελήφθη στα Ανάλεκτα νεοελληνικής ιστορίας (εκδ. Θεμέλιο).

Η προετοιμασία της εξέγερσης

Ορισμένες ομάδες Ελλήνων, ακολουθώντας το παράδειγμα των μυστικών οργανώσεων της Δυτικής Ευρώπης και σε επαφή με τις στοές των μασόνων, άρχισαν να σχηματίζουν παρόμοια κινήματα με προοπτική την προετοιμασία της εθνικής εξέγερσης. Ο Ρήγας Φεραίος (1757-1798) είχε ανοίξει τον δρόμο και, έχοντας ως κέντρο την πλούσια παροικία της Βιέννης, διέδιδε την ιδέα της δημιουργίας μιας βαλκανικής δημοκρατίας με την αρχηγία των Ελλήνων. Καταστρώνει το σχέδιο της Μεγάλης Χάρτας της Δημοκρατίας, που ονειρευόταν και επεξεργάζεται την Πολιτική Διοίκηση, την εμπνευσμένη από το γαλλικό σύνταγμα του 1793. Ο Ρήγας παραδόθηκε στους Τούρκους από τις αυστριακές αρχές και εκτελέστηκε στη φυλακή του Βελιγραδίου μαζί με μερικούς απ’ τους συντρόφους του.

Αλλά το κίνημα συνεχίζεται. Άλλες οργανώσεις, που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα, προεκτείνουν το έργο του: Το “Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον”, που ιδρύθηκε το 1809 στο Παρίσι, και η “Εταιρεία των Φιλομούσων”, που ιδρύθηκε το 1812 στην Αθήνα, κι ύστερα η “Φιλική Εταιρεία”, η πιο σημαντική μυστική οργάνωση, ιδρυμένη στην Οδησσό το 1814, αυτή που έμελλε να οργανώσει γύρω της όλες τις δυνάμεις του έθνους και να αρχίσει την επανάσταση.

Παρά τις διαφορετικές αποχρώσεις, ακόμα και τις αντιθέσεις που μπορεί κανείς να παρατηρήσει γενικά ανάμεσα σ’ αυτές τις οργανώσεις και ειδικά στο εσωτερικό της καθεμιάς, ωστόσο παρουσιάζουν ένα κοινό βασικά χαρακτήρα. Εκείνοι που παίρνουν την πρωτοβουλία για την ίδρυσή τους είναι οι έμποροι και οι προοδευτικοί διανοούμενοι. Όλες αυτές οι οργανώσεις θεωρούν αξεχώριστα το ιδανικό του φιλελευθερισμού και το ιδανικό της εθνικής ανεξαρτησίας. Δεν πρόκειται λοιπόν εδώ ούτε για την επίσημη ιδεολογία της Εκκλησίας, ούτε των Φαναριωτών ως κοινωνικής ομάδας, ούτε και των προκρίτων των επαρχιών.

Η Εκκλησία, που στην αρχή είναι δύσπιστη, αργότερα παίρνει μια στάση καθαρά εχθρική απέναντι στις ιδέες που προπαγανδίζουν την εξέγερση κι απέναντι στην ίδια τη φιλοσοφία όπου βασίζονται αυτές οι ιδέες. Στο τέλος, εγκαταλείπει την παλιά της ανεκτικότητα. Καταδίκες και αναθεματισμοί των καινούριων ιδεών και καταδίωξη των οπαδών τους διαδέχονται η μία την άλλη από την αρχή του 18ου αιώνα. Καταδικάζεται η φιλοσοφία του Μαλεμπράνς, η σκέψη του Βολταίρου, οι μασόνοι και οι Γάλλοι “άθεοι”, κι ακόμα καταδικάζεται κάθε κίνημα εχθρικό προς τις τουρκικές αρχές, οι οποίες ανακηρύσσονται “νόμιμες”. Σε πολλές περιπτώσεις, οι πρόκριτοι των επαρχιών συμμετέχουν στην καταδίωξη των κλεφτών, κυρίως μετά την εξέγερση της Πελοποννήσου στα 1770, που καταστέλλεται με αγριότητα.

Παρ’ όλα αυτά, η επαναστατική επίλυση του εθνικού προβλήματος κέρδιζε συνεχώς έδαφος και προσεταιριζόταν ολοένα και πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού. Εδώ αναμφίβολα μπορεί κανείς να δει τη σημασία που είχαν οι συντονισμένες ενέργειες της Εταιρείας. Ιδρυμένη από μεσαίους εμπόρους, δεν απευθυνόταν αρχικά παρά σε φιλελεύθερους διανοούμενους εμπόρους και επιχειρηματίες, στους πιο γνωστούς κλέφτες, σε τεχνίτες και σε πιο λαϊκά στρώματα. Μόνο γύρω στο 1819, όταν φάνηκε πως η επανάσταση ήταν αναπόφευκτη και επικείμενη, η Εταιρεία ανοίχτηκε σε ανθρώπους που ανήκαν σε άρχουσες ομάδες, τους Φαναριώτες, τους προεστούς, τους ιερωμένους.

Μ’ όλο που μας λείπει ακόμα μια σοβαρή μελέτη για την κοινωνική σύνθεση της Εταιρείας και για τις πολιτικές και κοινωνικές τάσεις που εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό της, ωστόσο μερικές ενδείξεις μάς επιτρέπουν να διακρίνουμε τους διάφορους αλληλοσυγκρουόμενους προσανατολισμούς: αστικός φιλελευθερισμός, δημοκρατικό ή επαναστατικό πνεύμα, ιδιαίτερα ανάμεσα στους διανοούμενους, ολιγαρχικές τάσεις, μια στρατηγική που εκθειάζει την άμεση ένοπλη δράση, μια δεύτερη στρατηγική αναμονής, που τονίζει την αναγκαιότητα μορφωτικής και πολιτικής προετοιμασίας και τα εχέγγυα της υποστήριξης από ξένες δυνάμεις.

Ως προς το τελευταίο αυτό σημείο, φαίνεται πως οι κυριότερες τάσεις (φιλορωσική, φιλογαλλική, φιλοαγγλική), οι οποίες εκδηλώθηκαν τελείως κατά την επανάσταση και κατά τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους, προϋπήρχαν κιόλας. Όλες αυτές οι τάσεις αντιστοιχούν πραγματικά στις διάφορες ομάδες που συναποτελούν την ελληνική αστική τάξη της εποχής, καθώς κάθε ομάδα τη στιγμή της γέννησής της συνδέεται με τη μια ή την άλλη δύναμη που εμπορευόταν στην Ανατολή. Γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της τάξης των εμπόρων είναι ότι, όπως είδαμε, δημιουργήθηκε χάρη στην οικονομική δραστηριότητα αυτών των εθνών και ότι δεν μπορούσε ν’ απελευθερωθεί απ’ τ’ εμπόδια που της έβαζαν οι Τούρκοι, παρά αν δεχόταν την προστασία της μιας ή της άλλης απ’ αυτές τις δυνάμεις.

Απ’ την άλλη πλευρά, η τεράστια κατάτμηση και οι μεγάλες οικονομικές αποστάσεις ανάμεσα στα συστατικά στοιχεία αυτής της εμπορικής τάξης, οι διαφορετικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζούσε η καθεμιά τους, ευνοούσαν την ποικιλομορφία της πολιτικής και κοινωνικής ιδεολογίας τους. Το μεγαλύτερο τμήμα εκείνης που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μεγαλοαστική τάξη, ήταν εγκατεστημένο στο εξωτερικό. Μόνο η μεσαία εμπορική τάξη και οι εξαρτημένοι απ’ αυτήν μικρέμποροι παρέμειναν μέσα στη χώρα και υπέμεναν την άμεση καταπίεση της τουρκικής κατοχής και τις συνέπειές της. Είναι, λοιπόν, φυσικό να συναντά κανείς μέσα σ’ αυτή την τελευταία ομάδα ένα πιο ριζοσπαστικό πνεύμα.

Ένας μεγάλος αριθμός απ’ τους πιο μετριοπαθείς σημαντικούς εμπόρους, επιτρέπουν ένα συμβιβασμό, μια συμφωνία ανάμεσα σ’ εκείνους και στις συντηρητικές ομάδες των προυχόντων. Άλλωστε, η ελπίδα μιας υποστήριξης απ’ τη Ρωσία, μια δύναμη φεουδαρχική, ιδρυτικό μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, υποστήριξη που την είχαν έντεχνα διαδώσει οι αρχηγοί της Εταιρείας, διευκόλυνε αυτή τη συμφωνία. Αξίζει να σημειώσουμε πως στα 1820 επικεφαλής της Εταιρείας βρισκόταν ο υπασπιστής του Τσάρου Αλέξαντρος Υψηλάντης και πως από το 1819 αξιόλογος αριθμός από προεστούς και Φαναριώτες είχαν γίνει μέλη της.

Η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν ένα απομονωμένο φαινόμενο. Στα 1820 είχαν ξεσπάσει στην Ευρώπη και στη Νότιο Αμερική και άλλα επαναστατικά κινήματα εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα. Στη Νότιο Αμερική, οι αποικίες της Ισπανίας εξεγέρθηκαν. Οι λαοί του Πεδεμοντίου, της Νάπολης και της Ισπανίας είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στον απολυταρχισμό.

Όλα αυτά τα κινήματα κλόνιζαν σοβαρά τις αρχές της νομιμοφροσύνης και της ισορροπίας στην Ευρώπη, που τις είχε επιβάλει το συνέδριο της Βιέννης στα 1815 και που η Ιερή Συμμαχία (Αυστρία, Ρωσία, Πρωσία), ακολουθημένη απ’ την Αγγλία και τη Γαλλία, εννοούσε να διασφαλίσει. Σύμφωνες μεταξύ τους, σ’ αυτό το σημείο, οι δυνάμεις αυτές κατάφεραν να καταπνίξουν πολύ γρήγορα τα φιλελεύθερα επαναστατικά κινήματα στη Δυτική Ευρώπη. Αποδοκίμασαν, εννοείται, και την Ελληνική Επανάσταση, που τη συνέχεαν με τα κινήματα αυτά. Αλλά η αμοιβαία δυσπιστία τους και οι βαθιές τους ασυμφωνίες, κυρίως στο Ανατολικό Ζήτημα ανάμεσα στη Ρωσία και τη Μεγάλη Βρετανία, δεν διευκόλυναν μια συνεννόηση για τη γραμμή που έπρεπε να ακολουθήσουν στην αντιμετώπιση της ελληνικής υπόθεσης.

Το ζήτημα περιπλεκόταν ακόμα πιο πολύ από τον ειδικό και πολύπλοκο χαρακτήρα του ελληνικού κινήματος. Βέβαια, ήταν ένα κίνημα εθνικό, αλλά και κίνημα ενός χριστιανικού λαού ενάντια στον μουσουλμάνο κατακτητή που δεν ήταν εύκολο να θεωρηθεί νόμιμος. Τέλος, ήταν κίνημα ενός λαού που σ’ εκείνη τη ρομαντική εποχή και μόνο το άκουσμα του ονόματός του είχε τόση δύναμη υποβλητική που ξεσήκωσε ομόφωνη την παγκόσμια κοινή γνώμη, και οι κυβερνήσεις, ακόμα και οι πιο απολυταρχικές, έπρεπε να τη λογαριάζουν.

Οι φιλελεύθεροι όλων των χωρών, εκείνοι που πρώτοι ξεσήκωσαν αυτό το φιλελληνικό ρεύμα, προβάλλουν κυρίως τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κινήματος. Ο αγώνας για τους Έλληνες ήταν και δικός τους αγώνας. Μια αντεπίθεση, αυτή τη φορά, στις αντιδραστικές δυνάμεις που είχαν καταστείλει τα ευρωπαϊκά απελευθερωτικά κινήματα.

Οι άνθρωποι των γραμμάτων, πάλι, ονειρεύονταν την ανάσταση της κλασικής Ελλάδας, ενώ οι συντηρητικοί και οι βασιλόφρονες, που βλέπανε πίσω απ’ την ελληνική εξέγερση τις ραδιουργίες των φιλελευθέρων, απέφευγαν αρχικά να πάρουν τη θέση ή παρέμεναν εχθρικοί. Τελικά όμως, η ελληνική υπόθεση κέρδισε ένα μεγάλο τμήμα τους, προτάσσοντας τον χριστιανικό χαρακτήρα του κινήματος, χωρίς ωστόσο και να εγκαταλείψουν την πολεμική τους ενάντια στους φιλελεύθερους.

Έτσι, η ελληνική υπόθεση αποτελούσε ένα θέμα εσωτερικής διαμάχης σε κάθε χώρα ανάμεσα στις ανταγωνιζόμενες δυνάμεις της Ευρώπης.

Πηγή: Η Αυγή, Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/03/2010

ΛΑΥΡΙΟ, 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1953-(ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ Γ. ΚΑΝΑΤΟΥΡΗ): Η Φιλαρμονική «Ευτέρπη» με μαέστρο τον Νίκο Ζαρμπ,

στο βάθος η σημαία του (εξαταξίου) Γυμνασίου Λαυρίου, προσέρχονται στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής για την Δοξολογία της Εθνικής Εορτής.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον φωτογράφο Αθανάσιο Μποβιάτση στη γέφυρα της οδού Αγ.Παρασκευής.

Διακρίνονται το εστιατόριο «Σίμος» του Σίμου Τερλάκη (σήμερα στο ίδιο κτήριο το Φαρμακείο Ψαρράκη-Λυκούδη), και στο βάθος το πρακτορείο εφημερίδων και πρατήριο τσιγάρων με το ξενοδοχείο «Η Γαλλία» του Παρασκευά Ορφανίδη (το κτήριο αυτό δεν υπάρχει).

Τα Αγγλικά δάνεια τότε και σήμερα

“Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας”
Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Δημοσθ. Παναγόπουλου

Οι Έλληνες ζήτησαν και πήραν από τους Άγγλους, για τις ανάγκες τον Αγώνα, δυο δάνεια, συνολικού ύψους 2.800.000 λιρών. Το πρώτο συνομολογήθηκε το 1823 για 800.000 λίρες, από τις οποίες οι Έλληνες πήραν στα χέρια τους μόλις 278.700 λίρες. Το δεύτερο συνομολογήθηκε το 1825 για 2.000.000 λίρες και πήραν μόνο 816.000 λίρες. Η διαφορά κρατήθηκε από τους Άγγλους δανειστές αδελφούς Ρικάρντο, για προκαταβολές τόκων, έξοδα, προμήθειες και μεσιτείες των διαφόρων επιτήδειων. Τα δάνεια αυτά, καθαρώς τοκογλυφικά και ληστρικά δεν είχαν προηγούμενο στις διεθνείς συναλλαγές και δεν χρησίμευσαν» καθόλου για τους σκοπούς για τους οποίους συνομολογήθηκαν.
Το γεγονός αυτό επισημαίνει ο Κοραής, σε επιστολή του προς τον Κουντουριώτη: «Το δάνειον το γινόμενον άπό το Άγγλικόν έθνος δεν πρέπει να το στοχάζεσθε ως εύεργεσίαν. Και αυτόν τον διάβολον ήθελον ούτοι μετά χαράς δανείσει αργύρια, αν ό διάβολος είχε να τους ασφαλίσει τα ενέχυρα».* Το πρώτο κατασπαταλήθηκε στον εμφύλιο πόλεμο για την εξαγορά των Ρουμελιωτών και την εξόντωση των καπεταναίων του Μοριά, και το μεγαλύτερο μέρος του καρπώθηκαν οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες. Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου δανείου γράφει ο George Finlay, καταναλώθηκε από τους πλοιοκτήτες και τους ναύτες «και η μερίδα του λέοντος έπεσε στους Αρβανίτες της Ύδρας και των Σπετσών».**
Το δεύτερο δάνειο προοριζόμενο για τη δημιουργία τακτικού στρατού και σύγχρονου πολεμικού ναυτικού, χάθηκε σε κερδοσκοπικές παραγγελίες πλοίων, που δεν ήλθαν ποτέ στην Ελλάδα και σε μεσιτείες, αμοιβές και προμήθειες. Ο ρόλος που έπαιξαν στις διαπραγματεύσεις, τη σύναψη και ακόμη στη διαχείριση αυτών των αισχρών δανείων, ο Ορλάνδος*** και ο Λουριώτης,**** θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία, για την οποία το Έθνος, έπρεπε να τους οφείλει ευγνωμοσύνη.
Μόνος αντίθετος στα αγγλικά δάνεια ο Κολοκοτρώνης. Γι’ αυτό ούρλιαζε από το Λονδίνο ο Ορλάνδος και ζητούσε “εδώ και τώρα” να τον κρεμάσουν, γιατί αυτή ήταν η επιθυμία των Άγγλων δανειστών. Έτσι όλα εξηγούνται. Και ο κατατρεγμός και η φυλάκιση του Γέρου του Μοριά. Όσο αυτός ήταν ζωντανός ή ισχυρός δεν θα μπορούσαν να φθάσουν οι λίρες στις υδραίϊκες και σπετσιώτικες τσέπες, Και για του λόγου το αληθές, στις 2 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίζεται στην Ύδρα ο Κολοκοτρώνης και πέντε ημέρες αργότερα, στις 7 Φεβρουαρίου υπογράφεται η συμφωνία για το δεύτερο δάνειο. Σαν βεβαιώθηκαν οι Άγγλοι τοκογλύφοι ότι δεν υπήρχε πλέον πρόβλημα -το εμπόδιο Κολοκοτρώνης είχε ξεπεραστεί- αποφάσισαν να χορηγήσουν το δάνειο με τους όρους που ήθελαν και έσπευσαν να υπογράψουν τη ληστρική συμφωνία. Έτσι στις 21 Απριλίου 1825 καταφθάνει στο λιμάνι του Ναυπλίου το αγγλικό πλοίο ‘Lively” με 60.000 αγγλικές λίρες. Η κυβέρνηση το υποδέχεται με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς. Η στρατιωτική μπάντα παίζει τον αγγλικό εθνικό ύμνο “Ο Θεός σώζει τον Βασιλέα”, ενώ το πλήθος κραύγαζε:
«Ζήτω ο Γεώργιος! Ζήτω ο βασιλιάς της Αγγλίας!” Ζήτω γιατί ; Επειδή καταδέχτηκαν οι άνθρωποι του βασιλιά να μας στείλουν ενώ υπογράψαμε για 2.000.000 και οι υπόλοιπες των δανειστών, των κερδοσκόπων και στα κεμέρια***** των Αρβανίτικων οικογενειών!
Σαράντα ημέρες αργότερα στις 9 Ιουνίου 1825, γράφει από το Ναύπλιο, ο γνωστός μας συνταγματάρχης Φαβιέρος στο Φιλελληνικό Κομιτάτο του Παρισιού: “Η Κυβέρνηση ξόδεψε πενήντα εκατομμύρια γρόσια: Είκοσι για να τσακίσει τον Κολοκοτρώνη, που τώρα τον αποκαλεί μοναδικό σωτήρα, πέντε ως έξι για τους αποστόλους στην Ευρώπη και για το δάνειο και τα υπόλοιπα στους ναυτικούς και στους Ρουμελιώτες που λεηλάτησαν τον Μοριά και νέκρωσαν τοι κατοίκους, έτσι που τώρα νοσταλγούν τους Τούρκους». Πικρές αλήθειες από έναν ξένο, αξιόπιστο, αντικειμενικό παρατηρητή που έζησε από κοντά τα γεγονότα.
Τα αγγλικά δάνεια ήταν ένα από τα μεγαλύτερα, ίσως το συνταρακτικότερο σκάνδαλο της εποχής του. Το πήραν είδηση και το ξεσκέπασαν οι αγγλικές εφημερίδες. Οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν ότι οι τραπεζίτες Ricardo, δυο από τους δανειστές, κράτησαν για τον εαυτό τους, ως προμήθεια 64.000 λίρες. «Οι κ.κ. Ricardo τσέπωσαν 64.000 λίρες. Το κομψό αυτό ποσό που κράτησαν για τον εαυτόν τους οι εκδότες του δευτέρου δανείου είναι διπλάσιο των συνεισφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης, Κομιτάτων, συλλόγων σχολείων, πανεπιστημίων, συναυλιών… Το ελληνικό δάνειο είχε την τύχη του ταξιδιώτη εκείνου που πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών και δεν είχε την τύχη να βρει τον καλό Σαμαρείτη. Η Ελλάδα έχασε όλα τα πλεονεκτήματα που περίμενε από το δάνειο. Η υπόθεση της Ελλάδας προδόθηκε. Και προδόθηκε στην Αγγλία. Θα θριάμβευε σήμερα το ελληνικό ζήτημα χωρίς την Αγγλία και το αγγλικό χρηματιστήριο».
Τι σχόλια να κάνει κανείς. Το άρθρο αυτό τα λέει όλα. Να μας έλειπε το δάνειο. Έτσι και αλλιώς δεν χρησίμευσε καθόλου στον αγώνα και δεν στήριξε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Εμφύλιο και καταστροφές έφερε μόνο. Το αγγλικό δάνειο ήταν ο Δούρειος Ίππος της άλωσης, της κομματικοποίησης, της διαίρεσης και της εξάρτησης του Έθνους, από τα αγγλικά συμφέροντα.

Σημειώσεις:
* Αρχεία Κουντουριώτη , σελ.126-127
** G. Finlay, τ. Β., Σ.43
*** Ορλάνδος Ιωάννης γαμπρός του Κουντουριώτη
**** Λουριώτης Ανδρέας εξ Ηπείρου έμπιστος λακές του Κουντουριώτη.
***** «κεμέρι» στα τούρκ. Kemer, είναι η δερμάτινη ή υφασμάτινη ζώνη, όπου τοποθετούσαν τα χρήματα

Πηγή : http://kostasxan.blogspot.gr/2010/04/blog-post_9773.html

https://youtu.be/DZ6nC7ziJsk

Μ’ αυτό το παραδοσιακό τραγούδι “Γκιούλ Μπαξέ” (Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ) ερμηνευμένο από την Άλκιστις Πρωτοψάλτη από τον προσωπικό δίσκο της που εκδόθηκε το μακρινό 1981 κλείνουμε τη σημερινή μας επικοινωνία.

Χρόνια πολλά σε όλους . Χρόνια πολλά στις Ευαγγελίες & τους Ευάγγελους

Και του χρόνου με υγεία και μη φοβάσθε τίποτα όσο υπάρχουν έστω και τέσσερις μαθητές στη Γαύδο και παρελαύνουν η Ελλάδα έχει πολύ δρόμο μπροστά της …

Και πάλι Χρόνια Πολλά σε όλους!!!