Του ανδρειωμένου ο θάνατος θάνατος δεν λογιέται…

“Βρίσκομαι στις Βουλιαρατες, στο νεκροταφείο Ελλήνων πεσόντων του Β Παγκόσμιου Πολέμου, εδώ που χτυπάει η καρδιά του ελληνισμού & προσπαθώ να κάνω μια νηφάλια αποτίμηση των όσων είδα και των όσων έζησα στην κηδεία του Κωνσταντίνου Κατσιφα.

Συμπεραινω οτι το πιο συνηθες λαθος στην ερμηνευτικη διαδικασια ειναι η μελετη για την κατανοηση ενος φαινομενου εκτος του ιστορικου ή του κοινωνικου πλαισιου που εκτυλιχθηκε. Απο τα πολλα που ειδα και διαβασα αυτες τις μερες για το περιστατικο στις Βουλιαρατες θεωρω οτι οι περισσοτεροι διαπραττουν/διαπραττουμε το ιδιο σφαλμα.

Ο Κωνσταντινος Κατσιφας γεννηθηκε και μεγαλωσε στην Βορεια Ηπειρο. Την ωρα που σε εμας που μεγαλωσαμε στον Πειραιά οι παππουδες μας μιλουσαν για τον Ολυμπιακο, αυτου του μιλουσαν για κατι πιο ιερο και ανωτερο, για την πατριδα. Tου ελεγαν οτι εισαι ΕΛΛΗΝΑΣ και ας ζεις στο γεωγραφικο πλαισιο που συμβατικα οριζεται ως Αλβανια και ας γραφουν οι ταυτοτητες μας οτι ειμαστε Αλβανοι. Εμεις ειμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Την ωρα που στην εφηβεια χασομερουσαμε στα γηπεδα ή στις καφετεριες, εκεινος βιωνε στο πετσι του εμπρακτως τον Αλβανικο σωβινισμό, την συνεχη προσπαθεια για αφελληνισμο της Βορειου Ηπειρου, τους προπηλακισμους Αλβανων παρακρατικων εναντιον Ελληνων μειονοτικων, την βια, την καταπιεση, την τρομοκρατια. Αυτο σμιλευσε μια συνειδηση στην οποια ο συμβολισμος της σημαιας βαραινε πολυ περισσοτερο απο οτι σε ολους εμας που μεγαλωσαμε με διαφορετικες αφηγησεις και βιωματικές εμπειριες απο εκεινον.

Για εμας που η πατριδα ειναι το δεδομενο, το σιγουρο, το αναντιρρητο, η υποστολη μιας σημαιας βαραινει διαφορετικα απο εκεινον που η πατριδα ειναι το ζητούμενο, ο σκοπός, η αποστολή, οι αφηγησεις του παππού του.

Παρατηρώντας τα γεγονοτα απο 500 χιλιομετρα αποσταση, αλλα κυρίως ερμηνεύοντας τα απο ενα τελειως διαφορετικο κοινωνικο, ιστορικό και αξιακό πλαίσιο μας είναι αδυνατο να αντιληφθούμε πως η υποστολή μιας ελληνικης σημαιας απο τους Αλβανους αστυνομικους οδηγησαν ενα 35χρονο παληκαρι να παρει το καλαζνικοφ και να οδευσει συνειδητα στον θανατο. Γιατι εμεις το αντιλαμβανομαστε ως μια πραξη ενοχλητικη μεν, ιταμή, προβοκατορικη αλλα εντος ορίων. Για αυτον ομως, ηταν μια ακομα προσπαθεια των Αλβανων να ξεριζωσουν το ελληνικο στοιχειο απο την πατρώα του γη. Αν η ελληνικη σημαια κατεβαινε φετος, τοτε δε θα σηκωνοταν του χρονου ή και αν σηκωνοταν θα ξανακατεβαινε απο τους ιδιους Αλβανους μεχρι να μην ξανασηκωθει ποτε καποια στιγμη στο μελλον, οταν δεν θα υπαρχουν Κατσιφαδες να αντιδρασουν.

Συμφωνα με τις διηγησεις των αυτοπτων, πριν παρει το οπλο, μπηκε στο καφενειο του χωριου και προετρεψε τους κατοικους να αντισταθουν για να κρατησουν την σημαια, ουδεις τον ακολουθησε και τοτε εκεινος απαντησε «καλα ρε μαγκες, εγω θα το χυσω το αιμα μου αλλα χαλαλι»’.
Απο αυτο τεκμαιρεται οτι ουτε νεοναζι ηταν, ουτε θολωμενος, ουτε τρελος, ουτε…πρεζακιας οπως θελησαν να τον παρουσιασουν για να υποβαθμισουν το περιστατικο καποιοι αληταμπουρες απο το ΑΠΕ. Ηταν ενας ενσυνειδητος Ελληνας που παλευε με ζηλευτη στοχοπροσηλωση να κρατησει ζωντανη την ελληνικοτητα της Βορειου Ηπειρου, διατηρώντας ασβεστη την φλογα και μεταλαμπαδευοντας την στην ερχομενη γενια. Του πρεπει ΤΙΜΗ οχι τοσο για τον τροπο που πεθανε οσο για τον τροπο που εζησε. Αν το ελληνικο κρατος διατηρει καποια ψιγματα σοβαρου κρατους και δεν εχει μετεξελιχθει ολοσχερώς σε ενα λουμπεν χαμαιτυπειο, οφειλει να απαιτησει την παραδειγματικη τιμωρία του δολοφόνου του. Όχι οπως στην περιπτωση του δολοφονου του Σολωμού Σολωμού, Κεναν Ακιν που μολις λιγα χρονια μετα τον φονο προηχθη και σε υπουργος του ψευδοκρατους….

Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον πατριώτη, τον Έλληνα, τον λεβέντη.”