Επίσκεψη των ΜΕΣ στο Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου

Η αλληλεγγύη και η δράση δεν σταμάτησαν για τους/τις Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα (ΜΕΣ) ούτε στις γιορτές.

Η επί­σκε­ψη στο κέ­ντρο προ­σφύ­γων στο Λαύ­ριο την Πα­ρα­σκευή 28/12 και η βο­ή­θεια στην το­πι­κή Επι­τρο­πή Στή­ρι­ξης Προ­σφύ­γων ήταν όχι απλώς μια κί­νη­ση συμ­βο­λι­σμού αλλά η έμπρα­κτη από­δει­ξη ότι ο αντι­ρα­τσι­στι­κή πάλη είναι διαρ­κής. Οι μα­θη­τές πρό­σφε­ραν τρό­φι­μα και πολλά είδη ανά­γκης δη­λώ­νο­ντας την πρό­θε­σή τους να στα­θούν στο πλευ­ρό του­λά­χι­στον 500 προ­σφύ­γων που είναι τε­λεί­ως εγκα­τα­λειμ­μέ­νοι από την κυ­βέρ­νη­ση.

Εγκα­τά­λει­ψη στο Λαύ­ριο

Το Λαύ­ριο είναι μια πε­ριο­χή με πα­ρά­δο­ση ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και προ­σφυ­γιάς. Το κέ­ντρο προ­σφύ­γων Λαυ­ρί­ου λει­τουρ­γεί ως χώρος φι­λο­ξε­νί­ας από το 1947. Η ει­δο­ποιός δια­φο­ρά του συ­γκε­κρι­μέ­νου χώρου συ­γκρι­τι­κά με άλλες δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης είναι ότι η πλειο­νό­τη­τα όσων δια­μέ­νουν εκεί είναι Κούρ­δοι με έντο­νη πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση και αγω­νι­στι­κή εμπει­ρία, κάτι το οποίο ενο­χλεί την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Απο­τέ­λε­σμα ήταν το 2017 να βγά­λει το Κέ­ντρο Προ­σφύ­γων στο Λαύ­ριο από τις επί­ση­μες δομές φι­λο­ξε­νί­ας. Αυτό είχε ως συ­νέ­πεια να δια­κο­πεί η λει­τουρ­γία και χρη­μα­το­δό­τη­σή του και έτσι έμει­ναν τε­λεί­ως αβο­ή­θη­τοι 500 πρό­σφυ­γες (για πε­ρισ­σό­τε­ρα δες rproject.gr «Επι­τρο­πή στή­ρι­ξης προ­σφύ­γων Λαυ­ρί­ου: Αλ­λη­λεγ­γύη και προ­στα­σία στους πρό­σφυ­γες»).

Η συ­νά­ντη­ση λοι­πόν των ΜΕΣ με το συ­γκε­κρι­μέ­νο κομ­μά­τι προ­σφύ­γων είχε με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον και για τις δύο πλευ­ρές. Η Σοφία, μα­θή­τρια της Γ’ Λυ­κεί­ου που βρέ­θη­κε στο Λαύ­ριο, πε­ρι­γρά­φο­ντας τις πρώ­τες ει­κό­νες κατά την άφιξη στο κέ­ντρο τό­νι­σε: «Γε­νι­κά θα χα­ρα­κτή­ρι­ζα την επί­σκε­ψή μας στο Λαύ­ριο ιδιαί­τε­ρα αφυ­πνι­στι­κή. Μέχρι να βιώ­σεις κάτι από κοντά νο­μί­ζεις ότι ξέ­ρεις. Απ’ τη στιγ­μή που φτά­σα­με και όλη την υπό­λοι­πη μέρα λά­βα­με μια σειρά νέων πλη­ρο­φο­ριών και εμπει­ριών που προ­σω­πι­κά δυ­σκο­λεύ­ο­μαι ακόμη να χω­νέ­ψω. Τα παι­διά τρέ­ξα­νε να μας αγκα­λιά­σουν και να μας βοη­θή­σουν να κου­βα­λή­σου­με τα πράγ­μα­τα, μας έπια­σαν από τα χέρια και κά­να­με ένα τε­ρά­στιο κύκλο περ­πα­τώ­ντας και τρα­γου­δώ­ντας πα­ράλ­λη­λα. Στη συ­νέ­χεια, μπαί­νο­ντας στο κτί­ριο, αντι­κρί­σα­με φω­το­γρα­φί­ες Κούρ­δων αγω­νι­στών ανά­με­σα στις οποί­ες δέ­σπο­ζαν και γυ­ναί­κες. Οι άν­θρω­ποι εκεί ήταν πάρα πολύ φι­λό­ξε­νοι. Μας κέ­ρα­σαν τσάι και κα­θί­σα­με σε ένα με­γά­λο τρα­πέ­ζι να συ­ζη­τή­σου­με».

Συ­ζή­τη­ση με τους πρό­σφυ­γες

Στη συ­ζή­τη­ση οι πρό­σφυ­γες ήταν πολύ φι­λι­κοί και έδω­σαν μια πολύ σαφή ει­κό­να τόσο για τα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν μετά την εγκα­τά­λει­ψή τους από το κρά­τος, όσο και για τους τρό­πους ορ­γά­νω­σης της ζωής και της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς τους. Ιδιαί­τε­ρη εντύ­πω­ση προ­κά­λε­σε η έμ­φα­ση που δί­νουν στο ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τί­ας. Μέσα από τη συ­νέ­λευ­σή τους εκλέ­γουν μια με­γά­λη επι­τρο­πή που απαρ­τί­ζε­ται από 60 άτομα. Τα μέλη της επι­τρο­πής αυτής χω­ρί­ζο­νται σε ομά­δες όπου ανα­λαμ­βά­νουν τη δια­χεί­ρι­ση διά­φο­ρων το­μέ­ων που αφο­ρούν το κέ­ντρο προ­σφύ­γων όπως είναι η υγεία, η παι­δεία, ο πο­λι­τι­σμός, η σί­τι­ση κ.λπ. Η επι­τρο­πή αυτή ανα­νε­ώ­νε­ται ανά εξά­μη­νο προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λί­ζε­ται η συμ­με­το­χή όλων αλλά και η κα­λύ­τε­ρη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα ενό­ψει των τε­ρά­στιων δυ­σκο­λιών που αντι­με­τω­πί­ζουν.

Η Σοφία ανέ­φε­ρε ότι παρά το γε­γο­νός «ότι είναι πο­λι­τι­κοί πρό­σφυ­γες μου έκανε εντύ­πω­ση πως ανά­με­σα στις βα­σι­κές ανά­γκες και προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν (π.χ. το ετοι­μόρ­ρο­πο κτή­ριο),  έβα­ζαν την πο­λι­τι­κή. Παρ’ όλα αυτά, ο δήμος και η κυ­βέρ­νη­ση αντί να δεί­ξουν την απα­ραί­τη­τη μέ­ρι­μνα, προ­σπα­θούν να διώ­ξουν τους πρό­σφυ­γες και να τους χω­ρί­σουν. Οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σής μά­λι­στα είναι αθλιό­τε­ρες για όσους ζουν σε κο­ντέι­νερ έξω από το Λαύ­ριο στον οι­κι­σμό Νε­ρά­κι. Εκεί, λόγω κρύου, κα­νέ­να παιδί δεν βρι­σκό­ταν έξω να παί­ξει. Μόλις 200 μέτρα απ’ τα κο­ντέι­νερ ο δήμος είχε φτιά­ξει μια χω­μα­τε­ρή κα­θι­στώ­ντας επι­κίν­δυ­νη τη δια­μο­νή τους αφού ακόμη και ένα αναμ­μέ­νο σπίρ­το έθετε κίν­δυ­νο για πυρ­κα­γιά και έκανε τη φυγή αδύ­να­τη». Πέρα όμως από τα προ­βλή­μα­τα η πλειο­νό­τη­τα των μα­θη­τών εντυ­πω­σιά­στη­κε από την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα των προ­σφύ­γων να μεί­νουν ενω­μέ­νοι και να μη λυ­γί­σουν απέ­να­ντι στις απει­λές της κυ­βέρ­νη­σης και των το­πι­κών αρχών. «Γνω­ρί­σα­με έναν πρό­σφυ­γα αντάρ­τη, τον Νου­ρε­τίν. Είχε κάνει 5,5 χρό­νια στον πό­λε­μο και 10 στις τούρ­κι­κες φυ­λα­κές. Ο Νου­ρε­τίν είπε ότι άντε­ξε στη φυ­λα­κή γιατί οι πο­λι­τι­κές πε­ποι­θή­σεις απο­τε­λούν ενω­τι­κό δεσμό με­τα­ξύ των κρα­του­μέ­νων. Όταν τον ρω­τή­σα­με αν έχει οι­κο­γέ­νεια, είπε ότι οι­κο­γέ­νειά του είναι όλοι οι σύ­ντρο­φοί του που μέ­νουν στο Λαύ­ριο».

Οι ΜΕΣ και η αλ­λη­λεγ­γύη

Οι ΜΕΣ φεύ­γο­ντας από το Λαύ­ριο έδω­σαν την υπό­σχε­ση ότι θα ξα­νάρ­θουν. Η επί­σκε­ψή τους στο Κέ­ντρο Προ­σφύ­γων δεν ήταν ένα πυ­ρο­τέ­χνη­μα αλλά η αρχή μιας σχέ­σης αλ­λη­λο­ε­κτί­μη­σης και στή­ρι­ξης. Η Σοφία, όταν τη ρω­τή­σα­με για το τι σκο­πεύ­ουν οι ΜΕΣ να κά­νουν από εδώ και πέρα, τό­νι­σε ότι «μία συ­γκέ­ντρω­ση ειδών πρώ­της ανά­γκης και μία επί­σκε­ψη, προ­φα­νώς και απο­τε­λούν ένα μικρό λι­θα­ρά­κι βοη­θεί­ας, αλλά ως ΜΕΣ πι­στεύ­ου­με ότι για έναν χώρο που ζει απο­κλει­στι­κά από την αλ­λη­λεγ­γύη, αυτή η κί­νη­ση δεν φτά­νει. Δώ­σα­με την υπό­σχε­ση να τους ξα­να­ε­πι­σκε­φτού­με. Σκο­πεύ­ου­με να ορ­γα­νώ­νου­με κάθε μήνα συ­γκέ­ντρω­ση πραγ­μά­των και επί­σκε­ψη στους Κούρ­δους πρό­σφυ­γες του Λαυ­ρί­ου, εγ­χεί­ρη­μα δύ­σκο­λο, αλλά με την υπο­στή­ρι­ξη των σχο­λεί­ων μας ελ­πί­ζω να τα κα­τα­φέ­ρου­με».

Η πραγ­μα­τι­κή σύν­δε­ση με τους πρό­σφυ­γες και η επαφή με άλ­λους πο­λι­τι­σμούς και κουλ­τού­ρες ήταν αυτό που προ­κά­λε­σε τη με­γα­λύ­τε­ρη αί­σθη­ση. «Θέ­λου­με να παί­ζου­με με τα παι­διά εκεί, να τους δεί­χνου­με κάθε φορά όλη μας την αγάπη και να προ­σπα­θού­με με απλές χει­ρο­νο­μί­ες και αγκα­λιές να συ­νεν­νοη­θού­με, να μα­θαί­νου­με λέ­ξεις στη γλώσ­σα τους και να μα­θαί­νουν δικές μας. Αυτή τη φορά παί­ξα­με ένα απλό παι­χνί­δι που γο­να­τί­ζα­με, με­τρού­σα­με ως το τρία στα κουρ­δι­κά και πη­δού­σα­με ψηλά. Ήταν μια αυ­θόρ­μη­τη ιδέα για να δια­σκε­δά­σου­με όλοι μαζί. Από τη στιγ­μή που ήταν τόσο εύ­κο­λο και φυ­σι­κό, πι­στεύω μπο­ρού­με να σχε­διά­σου­με μι­κρές πα­ρα­στά­σεις μαζί τους, με πολλή κί­νη­ση και ήχους».

Κλεί­νο­ντας, ρω­τώ­ντας τη Σοφία τι της έμει­νε από το Κέ­ντρο Προ­σφύ­γων Λαυ­ρί­ου απά­ντη­σε ξε­κά­θα­ρα: «Νο­μί­ζω ότι για τον κα­θέ­να που βρέ­θη­κε σε αυτήν την επί­σκε­ψη, ό,τι αντί­κρι­σε και έζησε του δη­μιούρ­γη­σε την ανά­γκη να προ­σφέ­ρει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρα, καθώς και ιδέες για μια συ­νε­χή και γό­νι­μη αλ­λη­λε­πί­δρα­ση με το Λαύ­ριο. Στις συ­νε­λεύ­σεις μας, θα συ­ζη­τά­με και θα προ­σπα­θού­με να υλο­ποι­ή­σου­με αυτές τις ιδέες».

https://rproject.gr