Κερατέα, ένα ποίημα για εσένα

Στην όμορφη Κερατέα…

Κερατέα…

όταν σε πρωτοείδα

στον συνωστισμό των απρόσμενων σιωπών σου

και στο απέραντο πράσινο της ομορφιάς σου

άκουσα τα ανέσπερα τραγούδια των πλουμιστών πουλιών

σαν τα εγγύς μελλούμενα καλά.

Όλα τα όρη και τα βουνά

υποδειγματικά ταμένοι προστάτες σου

το φως τους γενναιόδωρα έστελναν

από τις χαμηλές ή υψηλές εξόδους τους

στην αρμόδια ομορφιά σου.

Είδα τα κάτασπρα σπίτια σου

στην αλαβάστρινη πρόσοψή σου

να πυροβολούν τις κρύπτες

του πάθους για κακία

μ΄ένα πνεύμα καθάριου αέρα

και λυτρώθηκα.

Εκεί κοντά…το Οβριόκαστρο…

ο χαμηλός προστάτης σου,

ακόμη και σήμερα κτερίσματα δημιουργεί.

Τους ωκεανούς των δακρύων και των αναφιλητών

των δούλων των μεταλλείων που

το πάλαι ποτέ Ρωμαίοι από το ύψος

της δύναμής τους στους λαβυρίνθους

των κόλπων τους τακτοποιούσαν

παρόντος του συμφέροντος

και απλοποιώντας ,φυσικά ψιθυριστά,

τις ανθρώπινες ψυχές σε δυσαναπλήρωτο ποσόν

προς τέρψιν των δικών τους πληθυσμών

τηρουμένων των αναλογιών, Αφέντη-Δούλου.

Οι τελευταίοι έβαλαν τις ελλείψεις τους μπροστά

και έχτισαν κάστρο από τη σήραγγα του νου

μοναδικό στο φως του ουρανού.

Τα δάκρυά τους διαπραγματεύτηκαν τη γενναιοδωρία του

κι εκείνο λαμπερό μετέτρεψε το έγκλημα

σε επιχείρηση άχραντων ποταμών, ρέματα και ρυάκια.

Αργότερα το φως και η εμπεριστατωμένη χειρ

των οφθαλμών,

εντεταλμένα απ΄ τα κεραμικά και τον οψιανό

με διατάγματα φωνής του χρόνου

-συνήγοροι του πρέποντος-

ανεξάλειπτα ανέγραψαν

τη χαρά και την οδύνη

της μόνιμης διαμονής του Κάστρου,

Κερατέα ,

στο γνώριμο μέτωπό σου.

Στην άπλα των σπλάχνων σου ,Κερατέα,

κατοικεί

του Ίωνα ,βασιλιά της Αττικής,η ψυχή

ολοζώντανη.

Και κάθε βραδιά η πλειοψηφούσα σιωπή

χειραφετεί την όρθια στάση του.

Κι αυτή απελαύνει από τις γάργαρες ρεματιές

τέσσερα κομμάτια που μοίρασε ο ίδιος

όντας βασιλιάς της Αττικής και

παρατηρεί,

αν η χορηγία της Δίκης και της Αιδούς

εξαντλήθηκε από τις Συνειδήσεις των Ισχυρών.

Τότε βλέπει την Κερατέα με την απόλυτη ενδυμασία των αξιών

και το ηθικοπλαστικό στοιχείο ισχυρό

κι αναχωρεί για τα πολλά σχέδια των κατά φαντασίαν

Δυνατών.

Βρεγμένος από τη φρίκη του απόλυτου μηδενισμού,

στα ευτελή σκοτάδια

των Αθηνών

που πούλησε η νέα συσκευασία των βιταμινών

γυρίζει πίσω στη Λαυρεωτική και

ακουμπάει τα πόδια του στην οριστική

εδραίωση της θεϊκής χάρης που χαρίζει

η φύση της Ιστορίας της Κερατέας.

Και εξακολουθεί να κινείται μ΄ένα

γλυκό ατέλειωτο τραγούδι

στην προβολική πραγματικότητα των πεύκων.

Πιο εκεί του Υμηττού το κοντινό αδέλφι

το Πάνειο όρος

με κεφαλή κεκαρμένη εν χρω

ταρακουνεί την όραση.

Λιγοστές μαργαρίτες το παρηγορούν

για τις απολεσθείσες καλλονές.

Νυχθημερόν πληροφορούν

για το πονηρό πάθος του καπνού

που δολερά γύρω-τριγύρω διατρέχει

την γήινη Κερατέα.

Γειτονικά παρήγορα οι εξαγώγιμες ευχές

απ΄τη Μονή της Θεοσκεπάστου Παναγιάς

απ΄τους πενήντα τρούλους απομακρύνουν

τα θανάσιμα θεάματα του καπνού και

τη θέα της φρίκης, της φρίκης της φωτιάς.

Πέμπουν τη βοήθεια και την προστασία

όλων των στρατευμένων Αγίων,

ενώ με την πνοή της Παναγιάς σκεπάζουν

το ακέραιο κρίνο της Λαυρεωτικής

απ΄τις αέρινες ορδές των συμφορών.

Για τούτο ακόμα και σήμερα ζεις

και παρατείνεσαι υγιής  και διατηρητέα

σε πείσμα του ευτελισμού.

Και οι κάτοικοί σου υπό την αιγίδα των αγαθών σου

σε ευγνωμονούν σεπτά, Κερατέα.

Ως και τα πουλιά σου τιτιβίζουν με ανθρώπινη φωνή:

«Είσαι η πολύφερνη Νύμφη και η καθάρια Ωραία της Λαυρεωτικής»

Σε ευχαριστούμε με τον αέρα της προσευχής:

Να είσαι πάντοτε υγιής και όμορφη Κερατέα!

Άρτεμις Στασινοπούλου-Φρυζή

Η αγάπη πολλών ανθρώπων των γραμμάτων για την Κερατέα με προεξάρχουσα μορφή αυτή του ποιητή Κώστα Βάρναλη , ο οποίος διετέλεσε και σχολάρχης στην περιοχή, ίσως είναι ήδη αρκετά γνωστή.

               Η αφιέρωση όμως του πνευματικού πονήματος για την περιοχή μας μιας σύγχρονης ποιήτριας-συγγραφέως αποτέλεσε για εμένα ένα ιδιαίτερο αιφνιδιασμό, μια και το αποθησαύρισε πολύ πρόσφατα.

               Το προπερασμένο καλοκαίρι ένας αγαπημένος φίλος και συντοπίτης μας, ο Γ.Λιάπης, μου πρόσφερε ένα διπλό δώρο. Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο , αλλά και την ευκαιρία να γνωρίσω την δημιουργό του. Το βιβλίο ήταν το ” Επί ναρκοπεδίου ” και η συγγραφέας, η κυρία Άρτεμις Στασινοπούλου – Φρυζή. Το διάβασα και τόσο η πυκνή, φιλοσοφική γραφή του, όσο και το προφητικό θέμα του με ώθησαν στο να καταχραστώ την ευγένεια τόσο του φίλου, όσο και της συγγραφέως και να… αυτοπροσκληθώ για να την γνωρίσω δια ζώσης.

               Την πρώτη συνάντηση ακολούθησαν κι άλλες και καθώς η γνωριμία μεταμορφωνόταν σε φιλία , η κυρία Στασινοπούλου ανέτρεξε στα συρτάρια της και μου εμπιστεύθηκε έναν μικρό θησαυρό. Ένα υπέροχο ποίημα για την Κερατέα που είχε γράψει πριν 15 χρόνια σε μια από τις πολλοστές επισκέψεις της στα μέρη αυτά.Τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχτηκε η χαρά της διάθεσης να φτάσει το γρηγορότερο στον τόπο του. Μας το παραδίδει λοιπόν γενναιόδωρα, έφηβο ακόμα, με την δροσιά και την σφριγηλότητά του. Ας το καλωσορίσουμε!

Μαρίζα Δεβούρου