“Διαμάντω” του Γιώργου Ν. Δερμάτη
Στην αδελφή μου Διαμάντω Δερμάτη-Κουρταλή (1944-2020)
15 Φεβρουαρίου 2020 στο νοσοκομείο «Σωτηρία», μία μέρα πριν από το μοιραίο,
διηγούμαι σε έναν ευαίσθητο κύριο, συγγενή άλλου ασθενούς, το παρακάτω γεγονός:
Αύγουστος του 1944, οι Γερμανοί Ναζί κάνουν μπλόκο στο χωριό Δερματιάνικα της Νεάπολης Λακωνίας, το οποίο είχε δεχτεί τον πατέρα μου, όταν ο θάνατος με τη μορφή της ανελέητης πείνας θέριζε το πολύπαθο Λαύριο∙ μπροστά ένας άνδρας κρατάει στα χέρια του ένα νεογέννητο κοριτσάκι, ως αρχαίος ικέτης, δίπλα του ο παπά Γιώργης Κυρανάκος και οι συγχωριανοί στην πλατεία∙ ο άνδρας αντιμετωπίζει τους Γερμανούς μιλώντας με σοφία στον διερμηνέα τους. Το χωριό σώζεται.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο πατέρας μου και το νεογέννητο κοριτσάκι είναι η αδελφή μου Διαμάντω, η βαριά ασθενής, εδώ δίπλα μας. Κρατώντας το χέρι της σφιχτά, εκείνη ακούει σχεδόν με κλειστά μάτια όλη την αφήγηση, την οποία ήδη γνωρίζει, και μια έκφραση ευχαρίστησης έχει απλωθεί στο πρόσωπό της.
Η αρχή και το τέλος της ζωής της ταυτίστηκαν.
Το ενδιάμεσο ήταν ο αγώνας μιας γυναίκας, η οποία δούλεψε σκληρά στη ζωή της από μικρό παιδί, μια Λάκαινα-Λαυριώτισσα με πάθος για τη ζωή, που, όπως όλες οι γυναίκες του λαού, αυτές οι ηρωΐδες της καθημερινότητας διαθέτουν την σπάνια αρχοντιά, στυλοβάτες της οικογένειας και συνεκτικοί δεσμοί του ελληνισμού.
Η Διαμάντω ένα πραγματικό ανεκτίμητο διαμάντι.
