“Στον Ιγνάτιο” του Γιώργου Δερμάτη

Όχι δεν είναι ψέματα. Είναι αλήθεια. Πέθανε ο Ιγνάτιος. Η ταφή του γίνεται μέσα σ’ αυτόν τον σκληρό μήνα της Άνοιξης, τον Απρίλη.

Οι φίλοι του, οι παλιοί συμμαθητές του θρηνούν το λαϊκό παιδί της Μικρασιατικής προσφυγιάς, που μπήκε από μικρός στη βιοπάλη, στην αγορά του Λαυρίου, θρηνούν την απώλεια αυτού του σπινθηροβόλου πνεύματος. Υπό άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε να είχε γίνει μεγάλος συγγραφέας, γιατί είχε το χάρισμα της έκφρασης.

Οι συναγωνιστές και οι σύντροφοί του θρηνούν τον αγωνιστή της Αριστεράς, που πρωτοστάτησε αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση του 1974 στους συνδικαλιστικούς, αυτοδιοικητικούς και πολιτικούς αγώνες του Λαυρίου.

 Ο Ιγνάτιος είχε τη μεγαλύτερη αξία αυτού του τόπου, τη δικαιοσύνη. Αν είναι κάτι που τον χαρακτήριζε ήταν το αίσθημα-πάθος του δικαίου και το σπουδαιότερο η πράξη του γι’ αυτό.

Ο Ποιητής το παρακάτω το έχει γράψει και για τον Ιγνάτιο:

«…Αν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη

Ξεχώρισες μία: Είν’ η δική του. Ανάβει μικρές πυρκαγιές

Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν

                   την ατίθαση νιότη μας

Είν’ η δική του φωνή που βουΐζει στο πλήθος

                  τριγύρω σαν ήλιος

Π’ αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος

               Που σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος…»

Ιγνάτιε, φεύγοντας ο Μανόλης Γλέζος σε πήρε κοντά του, σε πήρε η λευτεριά.
Η συγκυρία δεν επιτρέπει τη συμμετοχή των Λαυριωτών για να σε αποχαιρετήσουν,  να είσαι όμως «σίγουρος» ότι θα ήταν πάνδημη.

Θα σε θυμόμαστε πάντα.

Οι παλιοί σου συμμαθητές, φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοι.