Αποχαιρετισμός στον Δημήτρη Μώρογλου- από κ. Ν.Μπελαβίλα

27/12/2020

Ο Δημήτρης Μώρογλου, ανήκει σε αυτή τη σπουδαία παρέα των ανθρώπων του Λαυρίου, που μας μύησαν στα μυστικά της πόλης, στα μυστικά των ερειπίων της Γαλλικής, όταν το όραμα του Τεχνολογικού-Πολιτιστικού Πάρκου φάνταζε μακρινό και σχεδόν άπιαστο.

Ήταν η παράδοση των μεταλλωρύχων αλλά και η ελπίδα της τοπικής κοινωνίας για το μέλλον που μόλις χτιζόταν. Επικεφαλής των εργαζομένων, δίπλα στην ομάδα των πανεπιστημιακών έδινε την ψυχή του για να προχωρήσουμε. Και χαμογελούσε, με αυτό το ωραίο χαμόγελο όταν τα πράγματα προχωρούσαν, πικραινόταν όταν δεν πήγαιναν καλά.

Κατεβήκαμε μαζί στα υγρά υπόγεια του Φαρμακείου και της Βίλλας Σερπιέρι. Χαιρόταν λες και βρήκαμε θησαυρό-τον είχαμε βρει-όταν εντοπίστηκε απείραχτο το αρχείο των εγγράφων. Κουβάλησε ο ίδιος με το καρότσι τους σωρούς των σκόρπιων χαρτιών από την Αποθήκη της θάλασσας, ήταν εκεί διαρκώς στις καταγραφές, στους καθαρισμούς, στις ταξινομήσεις.

Είναι κρίμα που ο Δημήτρης δεν θα δει το Μουσείο Μεταλλείας-Μεταλλουργίας που και αυτός ονειρεύτηκε, το επόμενο πετραδάκι στο έργο της αναβίωσης του κορυφαίου ιστορικού τόπου των ελληνικών μεταλλείων, να τελειώνει και να ανοίγει στο κοινό, τα σπάνια τεκμήρια που ο ίδιος διέσωσε να μπαίνουν στις προθήκες του.

Όμως και το δικό του όνομα θα είναι εκεί, μεταξύ των πιονιέρων, όσων διέσωσαν τα μνημεία της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου από την καταστροφή, μεταξύ των εργαζομένων της πόλης, εκείνων που στήριξαν το Τεχνολογικό-Πολιτιστικό Πάρκο στη γέννηση του, γράφοντας το μεγάλο αυτό κεφάλαιο του σύγχρονου Λαυρίου.

Καλό ταξίδι Δημήτρη,

26.12.2020