“Τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς το 1994 στη Γερμανία και ο Δημήτρης Μώρογλου” του Γιώργου Ν. Δερμάτη

Αγαπητοί αναγνώστες, προφανώς και με εκφράζει ο αποχαιρετισμός της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής για τον Δημήτρη Μώρογλου, αλλά, μέρα που είναι, ας μου επιτρέψετε να σας διηγηθώ ένα περιστατικό, που έχει σχέση μ’ αυτόν.

Θυμήθηκα τα κάλαντα του Δημήτρη,  κατά την επίσκεψή μας στη Γερμανία, μετά από πρόσκληση του “Europahaus” της πόλης Aurich, στην Κάτω Σαξωνία, σε αντιπροσωπεία του Δήμου Λαυρεωτικής με επί κεφαλής τον Δήμαρχο Κώστα Πόγκα, στο πλαίσιο πολιτιστικών ανταλλαγών.

Με το γύρισμα του χρόνου ενώπιον των εκπροσώπων των τοπικών γερμανικών Αρχών, με το χιόνι να έχει φτάσει το μισό μέτρο, αρχίσαμε να τους λέμε τα κάλαντα. Με το που τελειώνουμε, ακούγεται μια φωνή, ήταν του Δημήτρη, ο οποίος με το πηγαίο του χαμόγελο, συνέχισε μόνος του:

«Κι απάνω στο παράθυρο, γαρουφαλλάκι πράσινο,

Στέεεκει, στέκει μια περιστέρα και του χρό και του χρόνου τέτοια μέρα.

Κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε τον πόνο σου να πεις,

Κάτσε, κάτσε να τραγουδήσεις και να μάς  και να μάς καλοκαρδίσεις.»

Οι σοβαροί Γερμανοί άρχισαν να χειροκροτούν ενθουσιασμένοι, ο Δημήτρης είχε κλέψει την παράσταση. Την άλλη μέρα ήλθαν όλοι με τη γνωστή πειθαρχία τους με ένα βιβλιαράκι στα χέρια, με τα δικά τους κάλαντα. Η «έκρηξη» χαράς που τους μετέδωσε ο Δημήτρης είχε κάνει το θαύμα της.

Η φωνή και ο τρόπος του έρχονταν από πολύ μακριά, ήταν εκείνη τη στιγμή η αυθεντική φωνή της Ρωμιοσύνης, η ζεστή καρδιά του Λαυρίου μέσα σε μια χιονισμένη πόλη της Γερμανίας.

Κοιμήσου εν ειρήνη, αγαπημένε μας φίλε Δημήτρη.

Γιώργος Ν. Δερμάτης