“Θυμήσου καμιά φορά” του Γίωργου Ν. Δερμάτη

«Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα

-και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε;» 

Γιώργος Σεφέρης

Όταν τρως ψωμί, θυμήσου καμιά φορά την πείνα των πολιορκημένων της Μονεμβάσιας στα χρόνια των Φράγκων-«εφάγασι τους ποντικούς, ομοίως και γατία

το τι να φαν ουκ είχασι μόνον ο εις τον άλλον», όπως γράφει το Χρονικό-

την πείνα του Μεσολογγίου,

των παιδιών της Κατοχής, της Αφρικής, τον μαύρο θάνατο,

θυμήσου που μάς έλεγαν οι παλιοί να φιλάμε τη μπουκιά το ψωμί, όταν πέφτει κάτω·

(ένας κάμπος με ώριμα στάχυα είναι το καλοκαίρι που κατηφόρισε).

Όταν πίνεις ένα ποτήρι δροσερό νερό, θυμήσου καμιά φορά τη δίψα των πολιορκημένων

στο Νιόκαστρο της Πύλου, όταν τους μοίραζαν γουλιά-γουλιά το νερό ο Μαυρομιχάλης,

ο Γιατράκος κι ο Μακρυγιάννης-«ξεράθηκε η γλώσσα μας» γράφει·

(το γάργαρο νερό στα ρυάκια του βουνού είναι η μουσική της ζωής).

Όταν αναπνέεις τον καθαρόν αέρα σ’ ένα ψηλό βουνό με εξαίσια θέα, μέσα στο φως, θυμήσου καμιά φορά εκείνους που έλιωσαν στις ανήλιαγες στοές του Λαυρίου, εκείνους που σαπίζουν στις  φυλακές για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη·

(ο άνεμος που ηχά είναι η ελευθερία).

Θυμήσου καμιά φορά ή μήπως να τους θυμάσαι πάντα;

11 Φεβρουαρίου 2021, Γιώργος Ν. Δερμάτης