“Στον Τάκη Τσίκλο” του Γιώργου Δερμάτη

Όταν περπατάς μαζί από επτά χρονών τον ίδιο δρόμο για το σχολείο,

όταν γυρνάς μαζί στις ίδιες γειτονιές,

όταν ακούς τις ίδιες φωνές,

εμείς που μεγαλώσαμε με τις ίδιες αγωνίες,

πώς να παραδεχτούμε Τάκη, τώρα που έφυγες, ότι πεθαίνουν  τα παιδικά μας χρόνια;

Τάκη τώρα που έφυγες, πού να παράπεσε το χαμόγελό σου,

εσύ που δεν λογάριαζες κανένα και σαν ατίθασος πύργος μανιάτικος ύψωνες το ανάστημά σου.

Πριν από μια εβδομάδα, που συναντηθήκαμε, είδα στα μάτια σου ένα γενναίο παράπονο, πολύ καλά κρυμμένο, σημάδι που προανήγγειλε το τελευταίο σου ταξίδι. Κανείς μας από την παρέα δεν έδειξε τίποτε.

Τάκη μέσα στο ήσυχο φως θα ανασταίνουμε τις θύμησες μιας παιδικής φιλίας που κράτησε μια ολόκληρη ζωή.

Λαύριο, 8 Φεβρουαρίου 2022,

Γιώργος Ν. Δερμάτης