Εργατικό Κέντρο Λαυρίου: Δουλεύουμε για να ζούμε ή ζούμε για να δουλεύουμε;

Στο συγκεκριμένο ερώτημα εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε απαντήσει. Δουλεύουμε για να ζούμε και για να ζούμε πρέπει να έχουμε ελεύθερο χρόνο και ο μισθός μας να επαρκεί για να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή.

Ο μισθός πριν δύο χρόνια ίσως έφτανε να βγάλουμε τις πρώτες 15 μέρες του μήνα. Σήμερα τελειώνει πριν ακόμα τον πάρουμε, μιας και έχουν μείνει απλήρωτοι λογαριασμοί από τον προηγούμενο μήνα. Αυτή η άθλια κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί μόνο εάν υπάρξουν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, με την επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων εργασίας και την υποχρεωτικότητα τους.

Η τεράστια κερδοφορία που έχουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι είναι απόρροια της ασυδοσίας τους, των χαμηλών μισθών και της φορολογικής ασυλίας που τους παρέχει η κυβέρνηση.

Μπροστά σε αυτή την αποπνικτική κατάσταση που έχουν βρεθεί οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες της χώρας μας, η κυβέρνηση συνεχίζει το αντεργατικό κρεσέντο, από εκεί που το άφησε. Με το νέο νομοσχέδιο διαμορφώνει ένα εργασιακό περιβάλλον, στο οποίο οι μονοπωλιακοί όμιλοι θα ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία. Έτσι προωθεί την πλήρη ελευθεριότητα στον εργοδότη για να μπορεί να προσλαμβάνει και να απολύει οπότε αυτός νομίζει, να έχει εργαζόμενους σε εφεδρεία, να τους καλεί οπότε θέλει στη δουλειά, να τους χρησιμοποιεί όση ώρα επιθυμεί χωρίς καμία συνέπεια για τον ίδιο, με ολέθριες συνέπειες όμως για τον ίδιο τον εργαζόμενο. Καταργείται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Τα δύο 8ωρα στις 24 ώρες που προσπαθούν να προωθήσουν -ως βέλτιστη πρακτική της ΕΕ- είναι πραγματική εξόντωση για τους εργαζόμενους.

Η ρύθμιση αυτή έρχεται σε μια περίοδο όπου τα εργοδοτικά εγκλήματα είναι καθημερινό φαινόμενο. Είναι πλέον φανερό ότι η εντατικοποίηση και η υπερωριακή απασχόληση, τα εξαντλητικά ωράρια, αυξάνουν στον μέγιστο βαθμό τον κίνδυνο σοβαρών εργατικών ατυχημάτων. Σε αυτή την πραγματικότητα, η κυβέρνηση έρχεται να μετατρέψει τους χώρους δουλειάς σε πραγματική αρένα, όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. Φυσικά, σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η προκλητική παρέμβαση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης νομιμοποιώντας τη δουλειά μέχρι τον θάνατο.

Όλη αυτή η κατάσταση συσσωρεύει οργή και αγανάκτηση. Σε πολλούς χώρους δουλειάς γίνονται συζητήσεις, για το τι πρέπει να γίνει, νέα σωματεία φτιάχνονται από εργαζόμενους που σπάνε τον φόβο, αφού τίποτα άλλο δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Η οργή γίνεται συνειδητή επιλογή μάχης αγώνα και διεκδίκησης. Όλο αυτό το αντεργατικό έκτρωμα θα βρει σθεναρή αντίσταση από την εργατική τάξη, θα μας βρει απέναντι του με πρώτη απάντηση το μεγάλο συλλαλητήριο στη ΔΕΘ. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουμε δούλοι. Θα αγωνιστούμε να έχουμε μισθούς που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας, για 5νθημερο 7ωρο 35ωρο. Δεν θα σακατευτούμε στην δουλειά ήλιο με ήλιο για τα κέρδη των ομίλων, ενώ οι παραγωγικές δυνατότητες και η ανάπτυξη της επιστήμης δίνουν τη δυνατότητα να δουλεύουμε λιγότερο και να απολαμβάνουμε περισσότερα.

Όσο για την προώθηση ποινικών ευθυνών σε όσους υπερασπίζονται και περιφρουρούν το δικαίωμα στην απεργία, το μόνο που δείχνει είναι φόβο απέναντι στο εργατικό κίνημα. Την οργάνωση των εργατών φοβούνται η κυβέρνηση και εργοδοσία.

Κατανοητή η φιλοδοξία του Υπουργού Εργασίας να γίνει νέος Λάσκαρης, να αφήσει ιστορία ως ένας από τους πιο αντεργατικούς υπουργούς, ακολουθώντας το παράδειγμα των προκατόχων του.